Een glimp mogen zijn wie ik ben

Ik sprak laatst een cliënte die last heeft van een laag zelfbeeld. Ze kan zichzelf niet zijn en heeft het gevoel altijd ‘op de rem’ te staan. Hier wil ze vanaf, ze wil ten volle leven. Ik herkende mij wel in haar verhaal. Soms vind ik mijzelf niet goed genoeg of niet de moeite waard. Blijkbaar heb ik als klein kind ooit de conclusie getrokken dat ik mij moet meten met de ander. Op zich is competitiedrang een natuurlijke stimulans om je te ontwikkelen maar het moet wel een beetje leuk blijven, lijkt me. Ik vond het als kind helemaal niet leuk. Ik stond stijf van de zenuwen voor mijn eigen verjaardagspartijtje als we spelletjes gingen doen. Ik móest winnen, alsof mijn leven er van af hing.

Later, op de middelbare school ging het niet meer om spelletjes maar om schoolprestaties. Ik kan me goed herinneren dat ik moeite had met mijn huiswerk en proefwerken. Ik had wel het verstand, zo verzekerden mijn ouders me, dus daar kon het niet aan liggen. Het zou aan mijn studiehouding liggen. Als ik nu maar net zo studeerde als mijn zus dan zou het wel lukken. Zij was een rustig en bedaarde scholier. Ik was onstuimig en zou nooit zo kunnen studeren als mijn zus, was ik bang. Ik voelde me veroordeeld in wie ik was. Ik deed het niet goed. Ik moest worden als mijn zus. Dan was ik beter.

Die vergelijkingsdrang heeft er diep ingehakt. Zoals gezegd, kan ik er nog behoorlijk onzeker van worden. Maar nu las ik laatst het boek ‘Boodschap van licht’ van Helen Greaves. Greaves is medium en ‘krijgt een verslag door’ van het leven in het hiernamaals. Heel intrigerend. Ze schrijft ook over reïncarnatie. Ze zegt dat iedereen zijn eigen pad komt afleggen op aarde. Het is niet de bedoeling dat je het pad van de ander loopt. Toen ik dit las besefte ik eens te meer dat ‘jezelf vergelijken met de ander’ helemaal geen zin heeft. Ik hoef niet net zo snel of slim of lief of ‘wat dan ook’ te worden als een ander. Mijzelf worden is uitdaging genoeg.

Cornélie Spijkerboer