Ik heb een klein meisje in mij die denkt dat ze niet voor zichzelf kan zorgen. En ze is nogal eens bang dat er ook niemand anders is die voor haar zal zorgen. En daar kan ze aardig van in paniek raken.
Nu schrijf ik hier heel liefdevol over maar ik heb ook een heel kritische stem in mij die dit gevoel sterk afkeurt: “Je bent nu toch volwassen en moet toch voor jezelf kunnen zorgen! Ze zien je al aankomen, niet zo hangen op een ander hoor!”
Ik denk ook vaak dat anderen tegen mij zeggen dat ik voor mijzelf moet gaan zorgen, of eigenlijk zeggen ze dat ik moet gaan inzien dat ik voor mijzelf kán zorgen. Dat ik zo sterk ben en dat ze niet begrijpen dat ik dat zelf niet zie.
Ik voel dan altijd een enorm verzet en denk: “Jij ziet alleen mijn sterke kant. Die heb ik ook, daar niet van, maar je ziet niet mijn kwetsbare stuk.” Ik wordt dan van binnen heel boos. “Je ziet me niet”, denk ik dan.
Ik zeg dat overigens nooit, want ik schaam me er dus ook voor, maar vorige week durfde ik het wel te zeggen tegen mijn psycholoog, ook zij erkende mijn kwetsbare stuk niet, dacht ik.
Ik werd dus boos op haar en die boosheid gaf me, zo merkte ik achteraf, enorme ruimte. Want de dagen erna merkte ik dat ik opeens goed voor mijzelf ging zorgen, daar waar ik me eerder klein en onmachtig voelde.
En het bijzondere was dat het nu van binnenuit gebeurde, vanuit een innerlijke kracht, waardoor ik opeens besefte dat ik het niet vanuit een ‘moeten’ deed, maar van binnenuit, zonder moeite. Meer vanuit een ‘mogen’. Ik voelde de ruimte en de vrijheid ertoe.
Ik resliseer me nu, nu ik dit opschrijf, dat ik niet de enige ben die zich verzet tegen die ‘verplichte’ zelfzorg. Ik heb heel wat studenten en cliënten gezien die dan reageerden vanuit: “Ja hoor eens, moet ik het wéér alleen doen, ik wil juist dat een ander eens voor mij zorgt.”. En ik besef dat die boosheid heel bevrijdend kan werken. Dat kleine kindje heeft de ruimte nodig om zich te beklagen, om boos te worden. Na die zelferkenning, die natuurlijk over zelfliefde gaat, kan de ruimte ontstaan om voor jezelf te gaan zorgen. Omdat het mag, omdat je het waard bent. Omdat je mag voelen wat je voelt en mag zijn wie je bent.
Zo ongeveer werkt het denk ik, al filosoferend. In ieder geval ben ik nu wel blij met mijn zelfzorg, omdat het komt vanuit een innerlijke toestemming in plaats van vanuit een schaamte. Wat een winst!