Uncategorized

Ik lees mijn laatste column van juni nog eens door waarin ik schrijf dat ik op de vlucht ben, door vooral druk bezig te zijn. Als een soort diesel die niet tot stilstand komt.

Nu, twee maanden later, is de diesel met moeite een beetje tot rust gekomen. Mede doordat mijn lichaam begon te protesteren, ik ging bijna door mijn rug. Dat maakte mij bang: “Oh jee, ik kan het niet aan.” Een heel bekend gevoel!

Ik was dan ook blij toen ik een healing kreeg van een vriendin-medium. Zij schetste mij het beeld van een pelgrimage:
Ik ben op weg van Nederland naar Santiago de Compostela met mijn Jacobsschelp aan mijn stok. Het is een barre tocht. Maar aan het eind van elke dag kom ik bij een herberg waar een Jacobsschelp boven de deur hangt: welkom reiziger, hier mag je uitrusten en en je laten voeden, zodat je de volgende dag weer verder kunt.
Het beeld ontroerde me diep. En ik herkende het: De rouw om de dood van Hans is de hele dag bij me maar als ik verdrietig ben of hulp nodig heb, is er altijd iemand die zijn of haar hart (en huis) voor mij openstelt. Daarin voel ik mij gekoesterd en gedragen, steeds weer opnieuw.
Wat ik nog moeilijk vind is om mij echt over te geven aan die liefdevolle zorg. Ik ben altijd bang dat ik te zwaar zou gaan leunen op mijn vrienden en familie. Ik heb namelijk niet het vertrouwen dat ik door die zorg zal herstellen waarna ik weer op eigen benen verder kan. Ik ben bang dat ik niet meer overeind kan komen als ik eenmaal ben gaan zitten.

De dag na de healing gebeurde er nog iets wonderbaarlijks. Ik besefte opeens dat mijn angst echt niet meer van deze tijd is. Nú is de pelgrimage, een zware tocht, ja, maar wel één met een herberg elke avond.
En mijn angst is van het verléden, waarin ik niet goed heb geleerd dat ik, na de nodige zorg, ook weer herstel.
Ik herken hierin het hechtingsproces, wat we allemaal de eerste drie jaar van ons leven doormaken. Gaat dat goed, dan leert het kind, als het de wereld gaat ontdekken, dat het ook weer terug kan vallen op de veilige ouders. Gaat dat niet goed, dan kan het kind het vertrouwen missen dat het wordt opgevangen als het valt, en leert het niet dat het, na het kusje op de zere plek, weer verder kan met zijn ontdekkingstocht.
Ik besef dat mijn gebrek aan vertrouwen in mijn herstelkracht dus een oud verhaal is, stammend uit mijn hechtingsfase, en dat het nu echt anders is. Nu IS er de opvang, de hulp en de knuffels om elke dag weer vol goede moed verder te gaan op mijn pelgrimage, hoe zwaar die soms ook is.

Ik loop weg voor de leegte. Naar mijn tuin of iets gezelligs met vriendinnen ofzo.
Hans zei het al de laatste periode: “Je loopt weg.” “Ja” zei ik, “dat klopt” en dacht: Ik kan niet anders.

Nu besef ik: Ik kan wel anders, want ik heb het afgelopen jaar gemerkt hoe heilzaam de leegte eigenlijk is.

Waar ik zo bang ben om de verbinding niet meer te voelen, in de leegte, heb ik gemerkt dat ik me in die leegte juist heel verbonden voel. Niet zozeer verbonden met een andere persoon maar meer met… ja met wat?  Met mijzelf, mijn kern, die hele boel zonder naam.

Nu ik me dat herinner, ben ik ook niet meer bang om uit de vluchtmodus te stappen. Alleen is die modus als een soort diesel. Die krijg je niet zomaar tot stilstand. Uit een soort adrenaline denk ik.
Maar daar vraag ik dan hulp bij van diezelfde woordeloosheid. Spirit, de kosmos, de universele liefde of God.
Bij deze.

Ik was vandaag op stap met vriendin T. We kennen elkaar uit Huize Valckenbosch waar mijn Hans en haar man woonden en tafelgenoten waren.

We spreken natuurlijk veel over onze ervaringen. Onze rouw en onze mannen zijn elk moment bij ons, dwars door alles heen. Alsof ze er gewoon nog zijn.

Dat laatste is voor mij heel belangrijk. Ik ben het liefst bij mensen die Hans hebben gekend. Op feestjes met onbekenden voel ik me zowat geamputeerd.
Toen ik dit aan mijn zus vertelde zei ze dat ze dat wel begreep, want dan is Hans er opeens niet meer bij. Sindsdien voel ik steeds sterker dat Hans bij mij is en eigenlijk nog onverdeeld in mij zit.
Ik dacht even: “Oh jee, zijn we dan nog steeds zo symbiotisch als toen Hans nog leefde?” Ik hoorde er een oordeel in over mijzelf maar kwam toch snel tot de conclusie dat ik het alleen maar fijn vind. Zo mis ik hem bijna nooit.
Soms wel, als ik vastloop in mijzelf, dan mis ik zijn scherpe blik en directe maar liefdevolle feedback. Een dag voor hij stierf hielp hij me nog door te zeggen: “Je bent in paniek”. Oh ja dacht ik, even adem halen.

Ik heb een foto van mijzelf in de zandbak. Heel geconcentreerd speel ik met het zand op het omgekeerde wiel van mijn step. Al draaiend ‘maal ik het zand’. Ik ga er helemaal in op.

Deze foto is mij dierbaar omdat hij me ooit hielp als anker voor mijn Innerlijk Kind. Of eigenlijk voor mijn Voedende Ouder die tegen Lietepietje zegt: ,,Ga maar in de zandbak spelen, je hoeft niet voor je moeder te zorgen.” Nu is mijn moeder al lang geleden overleden dus die zorg hoeft niet meer maar het patroon is soms nog hardnekkig.

Nu schrijf ik vaak over hoe fijn ik het vind om in mijn volkstuin te werken. Lekker spitten, zaaien, oogsten, er is altijd wel wat te doen. Ook in de winter. Zo kreeg ik deze winter een nieuwe uitbreiding aan mijn bestaande tuin. Ik had grootse plannen en liep in eerste instantie veel te hard van stapel waardoor het geen ontspanning meer was maar een stressproject. Oh, wat vond ik dat zonde! Gelukkig was ik me ervan bewust en keerde het tij ook weer in de kerstvakantie. Sindsdien ben ik echt heerlijk in mijn ‘volwassenen-zandbak’ aan het spelen! Ik realiseerde me pas onlangs dat mijn volkstuin voor die ontspanning staat. Voor niemand hoeven zorgen, volkomen vrij zijn in mijn spel. Heerlijk!

Ik weet niet meer van wie deze uitspraak komt en hoe die bedoeld is maar hij blijft oppoppen, dus.. dan is dat de titel van deze column.

Ik heb net mijn driejarige mediumopleiding afgerond en wat een plezier en groei heb ik daarin meegemaakt. Maar het was ook een intense periode. Ook omdat de opleiding samen viel met Hans zijn ziekte en sterven.
Ik heb wonderlijke dingen meegemaakt. Ik schreef al eerder over hoe Hans ‘doorkwam’ in mediumcontacten en hoe troostend dat was. Ik voel zijn aanwezigheid eigenlijk elk moment. Naast het verdriet om het proces van aftakeling van de afgelopen jaren.

Wat ik de afgelopen weken sterk ervaar is dat Hans ook ‘door mij heen’ werkt. Niet dat ik Hans zijn stem hoor die me vertelt wat ik moet doen of zeggen maar ik voel een innerlijke kracht, waarvan ik verrast ben dat ik die in mij heb, zo krachtig, zo ongefilterd, zo ondubbelzinnig als waar voelend. Ik merk dat in mijn privé, daar schreef ik al eerder over, maar nu ook in mijn werk. Eigenlijk sinds ik dat weer heb opgepakt na Hans’ overlijden.

Mijn twijfels, of ik het wel goed doe, maken steeds meer plaats voor vertrouwen dat ik goed ben zoals ik ben. En waar ik eerder in mijn leven mij sterk liet leiden door de autoriteit buiten mij, en daar hoorde Hans ook bij, voel ik nu meer vertrouwen op de autoriteit in mij en een blijvend verlangen om daar in te groeien.
Een groot verschil tussen die twee is dat ik, als ik leun op de autoriteit buiten mij, ik in mijn hoofd ga zitten en van daaruit – hard werkend – probeer te handelen naar die autoriteit. (Zo heb ik dat als klein meisje aangeleerd.) Maar leun ik op de autoriteit in mij, dan gaat het moeiteloos en vol vertrouwen. Die innerlijke wijsheid is veel groter dan wat er in mijn hoofd zit. Die wijsheid zit ook in mijn hart en in mijn buik en eigenlijk is er geen grens tussen mijn innerlijke wijsheid en de wijsheid die veel groter is dan ‘mij’. Ik voel dan ook vaak mijn hart vergroten, alsof hij te groot is voor mijn lijf, en samensmelt met de liefde die in en om ons heen is.

Ik merk aan de – vaak pijnlijke – intensiteit van mijn verlangen om op die innerlijke wijsheid te vertrouwen, de diepte van het trauma van toen ik het heb afgeleerd. Maar die intensiteit drijft mij ook voort op mijn pad, steeds maar door en door om te groeien in dat vertrouwen. En de blijdschap als ik merk dát ik weer ben gegroeid is navenant intens!

Het mooie is bij dit alles dat ik Hans zijn invloed, zijn kracht niet bij het vuilnis heb gezet maar dat ik merk dat deze nu meer dóór mij heen helpt. Niet meer zo persoonlijk, “hé dit is Hans”, maar als deel van die eenheidskracht. Zo blijft hij mij steunen, ook vanaf de andere kant. 

Ik heb nu al weer twee jaar mijn volkstuin en begin aan mijn derde tuinseizoen. Elk jaar durf ik meer. Zo ben ik nu aan het voorzaaien in de vensterbank en de eerste tuinbonen staan al in de grond.

Ik heb alleen geen groene vingers want ik heb echt geen modeltuin. Mijn preitjes blijven dun en de spruiten blijven klein. En ik blijf aan de ervaren tuinders om advies vragen. Wat elke keer dezelfde, elkaar tegensprekende adviezen oplevert.
Toch eet ik nu, in maart, nog steeds uit mijn tuin. Ook mijn groenlofjes, al blijven ze klein, hebben de vorst overleefd. En tot mijn stomme verbazing komen de tomatenzaadjes massaal boven de grond. Van zelfgeoogste zaadjes wel te verstaan. Dat zou nogal moeilijk zijn maar het gebeurt toch maar gewoon. Zo ook het zelf laten ontspruiten van de zoete aardappel. Het gebeurt!

‘Jaaa, geluk gehad’ denk ik dan. Want mijn overtuiging, dat ik geen groene vingers heb, herzien, is veel te eng. Stel je voor dat ik daar zelfvertrouwen in zou krijgen. Dan kan ik door de mand vallen als het toch niet waar blijkt te zijn.

Die angst om door de mand te vallen ken ik maar al te goed. Hij weerhoudt me ervan om, zeker bij nieuwe dingen die ik nog niet helemaal beheers, vol vertrouwen het podium te pakken en om te vertrouwen op mijn eigen wijsheid. Ik blijf dan advies vragen en twijfelen bij tegenstrijdige adviezen. Heel vermoeiend eigenlijk.

Nu kreeg ik vorige week een sessie ‘Psych-K’ cadeau (in ruil voor een mediumsessie). Dat is een soort mix van Therapeutic touch en EMDR, vrij vertaald. We werkten aan de affirmatie ‘Ik laat los wat een ander van mij vindt’. Nogal fundamenteel vond ik. Ik ben dan ook reuze benieuwd welk podium ik dit jaar ga durven nemen!