Ik heb een foto van mijzelf in de zandbak. Heel geconcentreerd speel ik met het zand op het omgekeerde wiel van mijn step. Al draaiend ‘maal ik het zand’. Ik ga er helemaal in op.
Deze foto is mij dierbaar omdat hij me ooit hielp als anker voor mijn Innerlijk Kind. Of eigenlijk voor mijn Voedende Ouder die tegen Lietepietje zegt: ,,Ga maar in de zandbak spelen, je hoeft niet voor je moeder te zorgen.” Nu is mijn moeder al lang geleden overleden dus die zorg hoeft niet meer maar het patroon is soms nog hardnekkig.
Nu schrijf ik vaak over hoe fijn ik het vind om in mijn volkstuin te werken. Lekker spitten, zaaien, oogsten, er is altijd wel wat te doen. Ook in de winter. Zo kreeg ik deze winter een nieuwe uitbreiding aan mijn bestaande tuin. Ik had grootse plannen en liep in eerste instantie veel te hard van stapel waardoor het geen ontspanning meer was maar een stressproject. Oh, wat vond ik dat zonde! Gelukkig was ik me ervan bewust en keerde het tij ook weer in de kerstvakantie. Sindsdien ben ik echt heerlijk in mijn ‘volwassenen-zandbak’ aan het spelen! Ik realiseerde me pas onlangs dat mijn volkstuin voor die ontspanning staat. Voor niemand hoeven zorgen, volkomen vrij zijn in mijn spel. Heerlijk!