Ik voel een leegte, vul hem al weken op met drukte, wat niet helpt om hem te dempen, wel om er omheen te dansen en te genieten van de productie.
Zo belde onze dochter om even te sparren over een oefening die ze in haar hoofd had voor de moeders die zij begeleidt. Iets met een ontmoeting met de oermoeder én met je eigen moeder. We deden de oefening om het te ervaren. En wat ik toen leerde is dat het beeld van de oermoeder voor mij als vanzelfsprekend is: een warme, stevige moeder met grote armen waar ik in weg kan kruipen. Toen ik het beeld van mijn moeder opriep miste ik nou juist deze armen. Hm…, zou ik mijn moedergemis op mijn oermoederbeeld projecteren? En zou dat voor iedereen zo zijn? Voor onze dochter in ieder geval ook. En wat ik tegen haar zei, geldt ook voor mij: Deze oermoeder zit ook in mijzelf.
En toen had ik vannacht een droom waarin mijn moeder verscheen. Zij liet mij opnieuw weten dat ‘het goed is’. Die boodschap geeft ze me al dertig jaar door
(sinds haar overlijden, vanaf de andere kant) en langzaam aan ga ik een beetje voelen wat ze bedoelt, welk geschenk ze mij ermee geeft. Ik voelde vannacht hoe ze zich over mij heen boog, in een beschermende, koesterende en veiligheid biedende houding. Wow, wat een kracht, wat is ze nog dichtbij me, en wat
bekommert ze zich nog om mij, na zoveel jaren. Alleen dát is al zo helend.
Cornélie Spijkerboer