Een paar dagen geleden had ik weer zo’n omkeermomentje. Dat ik opeens ‘zag’ hoe het glas halfvol kan zijn in plaats van half leeg.
Ik lag in bed, naast Hans, en hij vouwde zijn armen om mij heen. Heerlijk voelde dat! Ik was even helemaal happy in dat moment, geen enkele gedachte over dat het gevoel straks weer weg zou zijn, of enige andere gedachte aan straks. En ik besefte (daarmee was het moment ook weer voorbij 😉 ), hoe gelukkig ik was dat ik dit nu weer zo kon ervaren, vanuit de rijkdom in dit moment, niet vanuit de angst voor het tekort straks.
Ik hoorde een stem zeggen (van binnen): “dit is het!” Ik begreep en voelde heel helder dat dít moment, dit gevoel de werkelijkheid is, het enige echte, het enige wat er toe doet.
Nu besef ik dat verdriet of pijn net zo goed in het moment ervaren kunnen worden, dat is zelfs nodig, maar ik voelde heel helder dat dit liefdevolle moment meer wáár was. Ik voelde: ‘dit was waar en de zorgelijkheid niet.’
Ik hoor je denken, of eigenlijk hoor ik mijzelf denken: “Jaja, je verruilt de ene illusie (het glas is half leeg) voor de andere (het glas is half vol)”. En ja, misschien is dat ook zo, ik weet het eerlijk gezegd niet, maar ik voelde de ware kracht van de liefde in dat moment.
De volgende dag resoneerde dat gevoel nog door. Op meerdere kleine ‘genietmomentjes’ voelde ik mijn hart volstromen, vervuld van het moment, in plaats van leeglopen, uit angst voor de kortstondigheid ervan. Het glas niet half vol of half leeg maar volledig gevuld, zou je kunnen zeggen.
Daar doe ik het graag mee.