Ik las onlangs het boek van de levensmissie van Willem Glaudemans. Ik deed de oefeningen met plezier en kreeg bevestigd wat ik als mijn missie in dit leven ervaar.
Mijn missie is om mensen, via communicatie, met elkaar in verbinding te brengen, op hartsniveau, zielsniveau, op het niveau van de liefde met een hoofdletter L.
Nu ik dit zo boud opschrijf word ik een beetje rood om de kaken. Wat een grote woorden zeg! En weet ik wel zo zeker dat die liefde het antwoord is op alle vragen?
Ik moet tegenwoordig vaak terugdenken aan mijn geschiedenislessen op de middelbare school over het communisme. Het communisme was, in oorsprong, een ideaal over de klassenstrijd die de arbeiders zou bevrijden. Niets liefde, strijd moest er gevoerd worden! Religie dat is ‘opium voor het volk’ zo leerde mij het communistische ideaal.
Ik heb de waarschuwing blijkbaar zo ter harte genomen dat ik zijn hete adem nog in mijn nek voel, elke keer als ik mijn missie verwoord. Smeer ik mijzelf en mijn medemens niet een illusie aan?
Nee, toch niet want sterker, veel sterker dan deze academische discussie, is dat ik elke dag meer en meer ervaar dat mijn missie voor mij waar is en mij voedt, vertrouwen schenkt en tot rust brengt. Daar kan geen geschiedenisles tegenop.
Cornélie Spijkerboer