Heb jij dat ook wel eens, af en toe, dat er iets verschuift diep binnen in jezelf, dat je opeens iets begrijpt, in je hart, je buik, wat je eerder misschien wel in je hoofd wist maar niet echt be-greep? Ik heb dat heel af en toe.
Ik las een tekst in het boek ‘Een cursus in wonderen’ en dat heet ‘de kleine tuin’.
Heel kort staat daarin beschreven hoe jij in jouw tuin bent. Dor en droog, net als de woestijn buiten de tuin. De dorstige voorbijganger vindt de tuin en komt zich laven in de tuin. Want zodra deze jouw tuin betreedt en jullie elkaar ontmoeten, verandert de tuin in een groene oase.
Tot zover bekend gebied voor me. Ik ken, zeker in mijn werk, de tuin waarin mijn gasten en ik ons kunnen laven, in het gesprek, in de ontmoeting. Ik voel dan de liefde stromen, zeker als ik het gesprek uit kom, kan ik dat zo sterk voelen dat al het aardse gedoe aan ruzies, zorgen, etc. als sneeuw voor de zon verdwijnen.
En toch was ik me niet bewust dat deze diepe liefde ontstond in de ontmoeting met de ander, de andere mens. Het voelde als een soort spirituele wind die door het contact waaide of zo, moeilijk uit te leggen. Maar in de tekst las ik dat het die ander is die ook de onvoorwaardelijke liefde in zijn hart, met zich medebrengt, mijn tuin in. Het is dus de interactie tussen de mensen die die onvoorwaardelijke liefde voelbaar maakt.
Wat is dat toch voor raars, ik ervaar het dagelijks maar begrijp het nu pas. Ook de ander brengt die liefde naar mij…… hoe kan dat, dat ik dat nooit begreep? Dat is even een oud dingetje…. en doet me denken aan mijn wantrouwende structuur. Ik heb het als kind afgeleerd om de ander met open hart te vertrouwen. Daar moet ik altijd zelf het een en ander voor doen, weet niet wat.
Wat ik wel weet is dat er nu een paneel is verschoven vanbinnen! Er ontstaat ruimte voor vertrouwen en overgave aan de andere mens.
Zou de liefde dan toch sterker zijn dan mijn overtuiging van wantrouwen?
Cornélie Spijkerboer