Ik ben vast niet de enige, maar soms ontdek ik iets… zo bevrijdend, en vervolgens denk ik: “maar dat wist ik toch al??”
De laatste tijd ervaar ik weer de verzachtende vrijheid van het mogen voelen wat ik voel. Ook negatieve emoties.
Ik kan helikopteren en zien dat ik de ‘emotie niet ben’ maar de ‘emotie alleen maar heb’. Ik verlies mijzelf er niet in en het gevoel dooft weer uit. Ik zie dat het een oud gevoel is wat het kwetsbare weerloze kind in mij nu raakt. Ik zie ook dat ik een stevige vrouw ben die dicht bij zichzelf blijft en niet meer omvalt, of in ieder geval snel terugveert.
Het is heerlijk om zo te ervaren hoe ik gegroeid ben in mijn leven.
Het kleine meisje wordt nog steeds heel diep geraakt, ik voel me dan volledig overgeleverd aan de waanzin om mij heen, héél eng voor haar en op dat moment zit ik er ook helemaal in vast, maar ik kom er steeds sneller uit, weet steeds sneller de weg naar mijn helikoptertje te vinden om er weer van en afstandje naar te kunnen kijken. En wat ik dan zie is dus dat ik alles mag voelen wat er is, dat dát mij uit mijn kleine meisje haalt.
Deze dagen gaat het over mijn gevoel van slachtofferschap. Dáár zit nog een taboe op zeg! ‘Jij moet altijd sterk zijn’ zei iemand laatst. Ja die ken ik! Nu zie ik dat het mijn kleine meisje is die zich zo voelt en dat helpt enorm omdat ik naar haar toe compassie kan voelen. Zij hoeft nu, in mijn liefdevolle moederblik, niet sterk te zijn. Zij mag kwetsbaar zijn en door dat te erkennen, komt er ruimte en valt het slachtoffer-gevoel zomaar weg.
Dat is steeds weer de waarde van innerlijk kindwerk voor mij.
Cornélie Spijkerboer