Wie kent het duiveltje niet dat af en toe, op onze schouder, roet in het eten gooit? Hij tettert in ons oor of zet ons aan om dingen te doen.
We willen dit monstertje niet maar het is er toch, in al zijn heftigheid.
Laatst zag ik dit duiveltje weer eens op mijn schouder zitten (in gedachten dan hè) en in plaats van negeren, keek ik eens goed naar hem.
Hoe meer ik keek, hoe nieuwsgieriger ik werd en hoe leuker het ook werd om naar hem te kijken. Ik vond hem wel grappig, zo’n klein opgewonden standje op mijn schouder. De stoom kwam uit zijn oren en hij sprong opgewonden op en neer. Hij zwaaide vervaarlijk met zijn kleine drietand!
En toen gebeurde er iets wonderlijks. Het duiveltje kwam tot rust. De stoom daalde neer, hij stopte met springen en liet zijn drietand zakken.
Wow!, ik realiseerde me dat, door mijn innerlijke duiveltje te erkennen en er zelfs liefdevol naar te kijken, hij zijn destructieve kracht verloor. Hij wilde alleen maar gezien worden.
Cornélie Spijkerboer