Hoe overleef ik mijn relatie?

In de kerstcolumn op onze facebookpagina (Van kertsblueszz… tot OUD en NU) schrijf ik over hoe het kerstfeest ons kan raken in oude familiepijn. Ook onze relatie kan ons raken in diezelfde oude pijn.

Oud&Nieuw vieren we traditiegetrouw met onze geliefde. We geven elkaar een zoen en wensen elkaar een gelukkig nieuw jaar. Maar, o wee, diegenen die denken dat hun geluk afhankelijk is van de ander. Het is een cliché, ik weet het allang maar ik kan er nog steeds instinken. Ik denk soms echt dat mijn partner mij ongelukkig kan maken, en ook dat hij mij (daarna) weer gelukkig kan maken. Als hij maar zus of zo zou doen…. Ik raak dan verstrikt in een spiraal naar beneden en voel me weggezogen verder in een moeras van pijn en verdriet. Ik heb dan het gevoel dat alleen hij me daar uit kan trekken. (Zo gaat dat met het moeras…)Toch weet ik nu en ben ik doordrongen van het besef dat al deze gevoelens oud zijn.

Ik voel namelijk precies dezelfde gevoelens en heb precies dezelfde gedachten en reageer precies zo als toen ik een klein meisje was en wanhopig hoopte en verlangde naar de liefde van mijn moeder. Mijn onvervulde behoefte aan liefde van mijn moeder wordt opnieuw aangeraakt als mijn partner en ik ruzie hebben. Voor mij loopt het spaak als we ruzie hebben omdat het vroeger spaak liep als ik ruzie had met mijn moeder. Voor een ander loopt het op andere manieren spaak, bijvoorbeeld als je emotioneel ver van de ander bent afgedwaald, of om nog een andere reden.

Onderzoek voor jezelf de parallel tussen de situatie waarin het tussen jou en je partner misloopt en de situatie vroegere thuis. Is de situatie hetzelfde? (ruzie, verkilling, vluchten, met de mantel der liefde bedekken, etc.). En denk, voel en reageer jij hetzelfde als vroeger? En doet je partner hetzelfde als (een van) je ouders thuis? Zo ja, dan weet je dat je de angel op het spoor bent en kun je je aandacht gaan verleggen van je partner naar jezelf. Immers het pijnpunt ligt niet bij je partner maar bij jou. Om precies te zijn bij jouw onverwerkte kindpijn.

‘Ik ga nu mezelf geven wat ik ten diepste van de ander verlang te krijgen.’ In mijn geval is dat respect voor wie ik ben.Ik zeg dit tegen mezelf: ‘Dat wat ik denk van de ander niet te krijgen, geef ik niet genoeg aan mezelf. Ik projecteer mijn respectloze houding op mijn partner. Híj is niet respectloos, dat ben ik zelf. Als ik dus vastzit in mijn onvervulde verlangen naar respect, dan weet ik dat ik mezelf kan bevrijden door mezelf dit respect te geven. Liever nog, door dit aan het Kind in mezelf te geven. Ik stel mezelf dan voor (ik visualiseer en voel) dat ik het gekwetste kind van vroeger op schoot neem en ik haar geef wat ik toen heb gemist.

Cornélie Spijkerboer