Herstel veilige hechting 1

In de herkansing.
Een tijdje geleden kreeg ik een waardevol advies. Het was zo simpel dat ik het zo over het hoofd had kunnen zien. Maar zoals dat vaak gaat met waardevolle adviezen, kwam het precies op tijd, ik was er klaar voor. Ik werk en leef samen met mijn man, dat wil zeggen dat we 7 dagen per week, 24 uur per dag samen zijn. Dat vinden we fijn, we zijn graag samen maar als mensen hier soms wat afgunstig verlangend op reageren zeggen we er wel vaak bij dat het ook wel een beetje symbiotisch is.

Nu kreeg ik dus een advies en dat advies luidde om wat vaker dingen alleen te gaan doen. Ik besefte eigenlijk direct dat het advies goed was maar had nog wat tijd nodig om er op te kauwen. Inmiddels heb ik een paar stappen gezet en ben inderdaad dingen alleen gaan doen. Ik voel dat het goed is, en nodig ook, maar ik vind het heel eng. Het heeft tussen ons ook nogal wat losgemaakt. Mijn man kent, net als ik, het verlangen om samen te zijn en we vinden het beiden eng om elkaar los te laten c.q. ons los te maken. Mijn behoefte om dingen alleen te doen werd steeds sterker, en soms had ik het gevoel dat ik me los moest vechten, zo moeilijk vond ik het. Toch kon ik, in een rustig moment, van een afstandje naar mijn eigen proces kijken en ik ontdekte een diepere betekenis ervan.

Mijn man en ik zijn bijna 15 jaar bij elkaar en ik heb altijd geweten dat ik met hem de kans heb gekregen om mijn onveilige hechting te helen. Ik besef nu dat ik de eerste hechtingsfase, die van het leren hechten, samen met Hans heb voltooid en dat het nu tijd is voor de tweede hechtingsfase, die van het losmaken, zoals de peuter die zijn eerste stapjes in de grote (mensen) wereld zet. Ik ben hier nu aan toe, en het is een gezonde ontwikkeling, omdat ik er op vertrouw dat er iemand (mijn man) is op wie ik altijd terug kan vallen. Dat vertrouwen heb ik in de eerste hechtingsfase opgebouwd, zoals een baby dit vertrouwen in zijn moeder opbouwt. Een pracht van een ontdekking waarmee ik de pijn en de angst van het losmaken positief kan labelen……

Cornelie Spijkerboer