Gisteren deed ie het weer. Hans (mijn man) hield me even vast omdat ik moest huilen. Hij wiegde me een beetje heen en weer en ik voelde opeens heel sterk waar mijn behoefte lag. Ja, gewiegd worden. Me even kunnen overgeven. De zorgen loslaten en me gedragen voelen in veilige en koetserende armen. Door dit uit te spreken eigende ik me het gevoel helemaal toe. Daarna voelde ik me gesterkt. Van Hans een eenvoudig gebaar, zonder veel woorden. Het duurde niet lang maar het was wel sterk.
Dit is nu een voorbeeld van hoe partners elkaar kunnen steunen in hun eigen proces, zonder de verantwoordelijkheid van de ander over te nemen, zonder iets op te lossen voor elkaar. Zoals Sue Johnson in haar boek ‘Houd me vast’ beschrijft, kunnen partners elkaar helpen in elkaars basisbehoeftes. Om preciezer te zijn: basisbehoeftes aan hechting. Hechting wil zeggen dat je bij elkaar terecht kunt om aandacht en zorg te geven én te vragen. Hans zag mijn tranen en kon mij even omarmen en wiegen. Ik kon mijn behoefte om even gedragen te worden voelen en uitspreken. Daarna voelde ik me gesterkt om mijn ‘pakkie an’ weer verder te dragen.
De tijd van ieder voor zich en “Ik moet dit helemaal alleen kunnen” lijkt in relatieland voorbij. Gelukkig maar. Waar heb je anders nog een relatie voor als je alles zelf kunt?
Cornélie Spijkerboer