Tijdens de financiële crisis van de afgelopen jaren kon ik het hoofd goed koel houden. Onze praktijk fietste er zonder kleerscheuren doorheen. Maar nu er een nieuwe crisis dreigt, raak ik uit balans.
Ik verlies mijn vertrouwen en schiet in een controlekramp.
Ik ben blij met elke positieve ontwikkeling in onze praktijk en grijp die (letterlijk) aan om in de actie te schieten. Daarbij verkrampen mijn schouders.
Inmiddels weet ik dat deze actiekramp niet veel nut heeft. Ik word er alleen maar heel erg moe van en krijg pijn in mijn nek. Ik kan veel beter vertrouwen op de stroom zoals die zich aandient. Gebeurt er iets moois, laat ik daar dan vooral van genieten en kijken wat de dag van morgen brengt.
Maar betekent dat dan dat ik niets mag doen? Laat ik dan geen kansen liggen? Vanuit mijn oude overlevingsmechanisme ‘wantrouwen’ denk ik dat.
Het overlevingsmechanisme voorbij, weet ik dat ik er juist kansen mee creëer. Genieten van het goede van dit moment, schenkt vreugde, rust en vertrouwen. Van daaruit kom ik in mijn innerlijke kracht en doe ik vanzelf mooie dingen met de kansen die ik krijg. En dan zonder pijn in mijn nek.
Cornélie Spijkerboer