Oh die loyaliteiten!
Wat maakt het zo moeilijk om achter ons masker te kijken? In de kelder te gaan graven? Dat heeft te maken met loyaliteit. We hebben de boodschap dat we niet oké zijn als we boos, zwak, lui, etc. zijn, bewust maar vaak onbewust meegekregen van onze ouders en/of grootouders (en vaak nog verder terug). Zij hebben ons opgevoed, zijn ons voorbeeld geweest en hebben ons geprezen als we onze etalage lieten zien en gestraft (of genegeerd) als we onze kelder lieten zien. Of te wel, er zitten een (ver)innerlijk(t) verbod op die keldergevoelens en het etalagegedrag werd beloond met liefde, aandacht en goedkeuring.
Logisch dat we toen we klein waren reageerden door zoveel mogelijk in onze etalage te zitten en zo min mogelijk in de kelder. We raakten ook zelf overtuigd dat de etalage ‘goed’ was en de kelder ‘fout’. En die boodschap geven we ook weer door aan onze kinderen. We zijn dus loyaal aan onze ouders. Als we zouden besluiten om de-loyaal te worden, ons niet meer aan de (oude verinnerlijkte) geboden en verboden te houden, dan zouden we de liefde, goedkeuring en aandacht verliezen. Van onze biologisch ouders maar ook van onze innerlijk ouder(-stem).
Dat laatste vaker dan dat eerste. Onze ouders zijn er niet meer of hebben de boodschap nooit zo letterlijk uitgesproken (zijn zich er onbewust van) of zijn inmiddels zelf gegroeid en zijn ruimdenkender geworden. Belangrijk is dus dat we beseffen dat we nog steeds loyaal zijn aan oude boodschappen terwijl dat al lang niet meer nodig is. Dan kunnen we ons zelf toestemming geven om eigen, autonome keuzes te maken.
Cornélie Spijkerboer