Uncategorized

Knutselen… of creëren. In de titel zit al een heel verhaal verborgen. En het is, zo weet ik al wel, zinvol om de verhalen die we onszelf vertellen, onder de loep te nemen. In dit geval mijn verhaal dat knutselen, wat ik altijd graag doe, niet echt zinvol is. Het is leuk als hobby maar niet iets om echt serieus te nemen want ‘je kon er je brood niet mee verdienen’.

Dat leerde ik al vroeg. Je brood verdienen doe je met hoofdwerk, althans in ons gezin, want daar maak je de meeste kans mee in het leven… Maar of dat hoofdwerk zinvol was, daar hadden we het thuis niet echt over. Ja, maatschappelijk zinvol, dat wel, maar persoonlijk of spiritueel?

Laatst was ik aan het knutselen. En zo vaak wanneer ik aan het ‘maken’ ben, een nieuwe tuin of een nieuw vliegengordijn zoals nu, dan voel ik me licht, vol energie en levend. Maar zodra ik ermee stop, bekruipt me een sterk gevoel van zinloosheid. De lichtheid ervan voelt zinloos, want het is maar een creatieve bezigheid… Beetje buiten spelen tussen het serieuze, echte (levens)werk door.

En opeens kwam de gedachte in me op: Zou ik daarom zoveel moeite hebben om het leven licht te leven? Omdat de zin in het lichte, althans in mijn verhaal, ontbreekt?

En ik besef en voel dat ik hier een sleutel in handen heb om nieuwe zin te vinden. Levenszin die ik al een tijdje zoek. Het ligt gewoon voor mijn neus, ik sta er midden in. Elke keer als ik aan het creëren ben, en dat is juist veel de laatste tijd! Als ik iets aan het maken ben dan ben ik zo gelukkig en in flow, dat kan alleen maar liefde zijn die stroomt en zich uitbreidt.

Ik schrijf dit nu nog als een idee, een inzicht waar ik warm van wordt. En ik vraag aan de kosmos, aan de liefde, om mij te helpen deze zin in het lichte ook echt te gaan voelen. Ik kan niet wachten!

Een paar dagen geleden had ik weer zo’n omkeermomentje. Dat ik opeens ‘zag’ hoe het glas halfvol kan zijn in plaats van half leeg.

Ik lag in bed, naast Hans, en hij vouwde zijn armen om mij heen. Heerlijk voelde dat! Ik was even helemaal happy in dat moment, geen enkele gedachte over dat het gevoel straks weer weg zou zijn, of enige andere gedachte aan straks. En ik besefte (daarmee was het moment ook weer voorbij 😉 ), hoe gelukkig ik was dat ik dit nu weer zo kon ervaren, vanuit de rijkdom in dit moment, niet vanuit de angst voor het tekort straks.

Ik hoorde een stem zeggen (van binnen): “dit is het!” Ik begreep en voelde heel helder dat dít moment, dit gevoel de werkelijkheid is, het enige echte, het enige wat er toe doet.

Nu besef ik dat verdriet of pijn net zo goed in het moment ervaren kunnen worden, dat is zelfs nodig, maar ik voelde heel helder dat dit liefdevolle moment meer wáár was. Ik voelde: ‘dit was waar en de zorgelijkheid niet.’

Ik hoor je denken, of eigenlijk hoor ik mijzelf denken: “Jaja, je verruilt de ene illusie (het glas is half leeg) voor de andere (het glas is half vol)”. En ja, misschien is dat ook zo, ik weet het eerlijk gezegd niet, maar ik voelde de ware kracht van de liefde in dat moment.

De volgende dag resoneerde dat gevoel nog door. Op meerdere kleine ‘genietmomentjes’ voelde ik mijn hart volstromen, vervuld van het moment, in plaats van leeglopen, uit angst voor de kortstondigheid ervan. Het glas niet half vol of half leeg maar volledig gevuld, zou je kunnen zeggen.

Daar doe ik het graag mee.

Laatst kwam in een reading mijn grootmoeder ‘langs’. Op zich al bijzonder omdat ik tot nu toe nooit veel bij haar voelde. Ze was voor mij een keurige dame, een beetje afstandelijk, zonder uitgesproken mening.
Maar nu kwam ze me heel duidelijk en enthousiast vertellen hoe geweldig ze de opleiding mediumschap vindt, én dat ik dat nu doe. Dat was een heel fijne bevestiging waarvan ik voel dat ik die goed kan gebruiken. Ik mag los!

De weken erna voelde ik de behoefte ontstaan om naar binnen te keren en te verzachten. Ik stond al een tijdje in de actieve, ‘harde’ stand. Niet verkeerd op zich maar bij mij betekent dat vaak dat ik ook minder voel wat er van binnen gebeurt.

Zoals dat dan gaat, trok ik ergens een kaart die me uitnodigde mij te wenden tot god-de-moeder en te vragen om haar zachtheid.
Die was raak, dus dat ben ik gaan doen.
In een paar eerdere mediamieke ervaringen (contacten met overledenen) had ik ook al de liefdevolle nabijheid van een oom én een tante uit dit gezin gevoeld. En vanmiddag voelde ik opeens de nabijheid van mijn grootmoeder en haar hele gezin. Waar ik dit gezin (als eenheid) altijd heel intellectueel en afstandelijk had ervaren, voelde het nu zo vanzelfsprekend dat ze mij kwamen steunen. Juist in die verzachting.
Wat een krachtenbundeling van de andere kant! En zo passend bij de saamhorigheid die ik ook altijd voelde (ze zijn inmiddels bijna allemaal overleden) tussen deze broers en zussen van mijn vader.
Bijzonder toch, hoe mijn vaders familielijn mij juist weer bij mijn vrouwelijke, zachte, innerlijke kracht brengt.

Cornélie Spijkerboer

Ik voel een leegte, vul hem al weken op met drukte, wat niet helpt om hem te dempen, wel om er omheen te dansen en te genieten van de productie.

Zo belde onze dochter om even te sparren over een oefening die ze in haar hoofd had voor de moeders die zij begeleidt. Iets met een ontmoeting met de oermoeder én met je eigen moeder. We deden de oefening om het te ervaren. En wat ik toen leerde is dat het beeld van de oermoeder voor mij als vanzelfsprekend is: een warme, stevige moeder met grote armen waar ik in weg kan kruipen. Toen ik het beeld van mijn moeder opriep miste ik nou juist deze armen. Hm…, zou ik mijn moedergemis op mijn oermoederbeeld projecteren? En zou dat voor iedereen zo zijn? Voor onze dochter in ieder geval ook. En wat ik tegen haar zei, geldt ook voor mij: Deze oermoeder zit ook in mijzelf.
En toen had ik vannacht een droom waarin mijn moeder verscheen. Zij liet mij opnieuw weten dat ‘het goed is’. Die boodschap geeft ze me al dertig jaar door
(sinds haar overlijden, vanaf de andere kant) en langzaam aan ga ik een beetje voelen wat ze bedoelt, welk geschenk ze mij ermee geeft. Ik voelde vannacht hoe ze zich over mij heen boog, in een beschermende, koesterende en veiligheid biedende houding. Wow, wat een kracht, wat is ze nog dichtbij me, en wat
bekommert ze zich nog om mij, na zoveel jaren. Alleen dát is al zo helend.

Cornélie Spijkerboer

Nee, als ik eerlijk ben zeg ik het niet, maar ‘hoor’ ik het de afgelopen dagen weer. Van binnen, wel te verstaan. Altijd fijn en altijd toch weer nieuw.

Ik ben met een nieuwe opleiding bezig en dan kan ik nog wel eens in de modus ‘wat doe ik niet goed’ terecht komen. In dit geval oefen ik al een paar dagen om in een innerlijke ontspanningsoefening ‘een persoon’ te laten opkomen. En dan kijken wat die persoon te melden of te brengen heeft. Want dat hoort erbij, het moet ergens naartoe gaan, zo begrijp ik.
Nu zag ik heel duidelijk allerlei stripfiguur-achtige types langskomen. En steeds met een heel fijne energie of sfeer: rustig, ontspannen, zen, vol overgave, genietend.
Ik denk dan in eerste instantie: ‘Oh, zo zen ben ik helemaal niet geloof ik, daar kan (moet) ik dus iets van leren. Ik doe het vast niet goed.’ Gelukkig werd die gedachte heel snel vervangen door: ‘Voel maar gewoon wat de sfeer is en hoe fijn die voelt. Geniet daar maar van en laat je er maar door voeden.’
Voel je het verschil? Niet ‘wat moet ik leren want ik doe het fout’ maar ‘ik mag me laten voeden’. En wat die voeding inhoudt, daar ga ik dan niet alsnog over nadenken. Nee, alleen maar voelen hoe fijn de sfeer is.
Wat ook fijn is, is om die fijne energie bewust ‘in te ademen’. Me echt voor te stellen dat ik de sfeer inadem. Verder hoef ik er niets mee.
Het verschil zit ‘m voor mij in het moeten (veranderen) versus mogen (ontvangen) maar ook in hoofd of lijf, bedenken of voelen, in denken in tekort of in overvloed, in angst of liefde.
 

‘Stap voor stap’, dat hoor ik mijzelf vaak zeggen de
laatste weken.
Mijn leven is op het moment een rollercoaster van
intense gebeurtenissen en processen. Man vervroegd
met pensioen met gezondheidsklachten die ons om de
oren slaan; ik 60 geworden met juist het gevoel dat ik
aan mijn derde leven begin (wat een energie,
levenslust en inspiratie komt er vrij!); afscheid van
mijn prachtige oude buitentuin en nieuw begin in mijn
kersvers omgespitte volkstuin; nieuwe opleiding en
diepteduik in mijn vakontwikkeling… Kortom, hollen
en stilstaan, niet weten en plannen maken, angst en
vertrouwen.

In alle spannendheid, leuk en niet leuk, voel ik mijn bonkend hart en stel mijzelf de
vraag ‘is dit erg, ga ik te hard, is het niet te veel, kan ik het nog aan?’ Ik geef ook
deze vraag maar over in en aan het niet weten en ik besef opeens dat er iets zit
tussen controle en overgave. En dat is ‘de stap’. De eerstvolgende stap kan ik
overzien en zetten. Verder overzie ik het niet.
Het gekke is dat ik er toch ook rustig onder ben, ondanks het bonkend hart. En ik
besef dat de rust te maken heeft met overgave. Het is zoals het is, ik heb niet meer
invloed dan ik heb en dat is weinig, alleen over de eerstvolgende stap.
Zo zeg, dat is even wennen! Ik ben toch echt wel een controletype en sta versteld
van mijn overgave aan de chaos. Soms denk ik: ‘Dit gaat niet goed, ons
huishouden verzand in chaos, help!’ Maar in een helder moment besefte ik ook:
‘Nee, dit is geen chaos, dit is leven in het moment. Geef je maar over, het is veilig,
veiliger misschien wel dan te proberen controle te houden over dingen (in de
toekomst), wat immers helemaal niet kan!’ Oké, goed plan, ga ik doen.

In een bijscholing vorige maand leerde ik dat wij hulpverleners – maar dat geldt voor heel veel mensen denk ik – eerst verbinden en dan pas positie innemen. We willen de relatie goed houden (verbinden) en zeggen pas daarna wat we willen of voelen (positie innemen).
Dat betekent echter dat we ons, in die verbinding, vaak al deels hebben ‘weggegeven’ en dus onze positie eigenlijk niet goed meer in kunnen nemen. We weten eigenlijk niet meer wat we nu zelf willen of we durven ons niet uit te spreken uit angst de verbinding te verliezen.

Herken je dat? Nou ik in ieder geval wel. Ik ging er eens op letten en merkte dat ik, bijvoorbeeld in mijn relatie met Hans, vaak in gedoe kom als ik mij uitspreek. Dat wist ik al wel, van dat gedoe, maar ik kon het niet goed keren.  Nu ik erop ging letten, merkte ik dat ik, door te beginnen met verbinding, uít mijn kracht raak als het om de positionering gaat. Ik ga dan soort van smeken of eisen. Ik wil dan eigenlijk dat Hans mij toestemming geeft om mijn positie in te mogen nemen. Zo probeer ik, via de achterdeur van de verbinding, toch te krijgen wat ik wil. Alleen is het geen echte verbinding natuurlijk, verre van.

Wat wél werkt, heb ik nu een paar weken uitgetest, is eerst van binnen verbinding maken met wat ik wil of voel, en mijzelf daar toestemming voor geven, en van daaruit positie in nemen. Ik merk dan dat ik heel rustig en assertief en zonder geheime agenda’s zeg wat ik wil. Ik blijf daarmee heel zuiver trouw aan mijzelf. Krijg ik niet wat ik wil dan heb ik niet zoveel verloren. Ik ben voor mijzelf gaan staan en dat blijkt eigenlijk het allerbelangrijkste te zijn.

De crux in dit alles is dat ik, in die bijscholing, opeens, als een soort diepe ingeving, de toestemming voelde om positie in te mógen nemen. Dat is niet iets wat ik kan oefenen, dat werd me gewoon in de schoot geworpen. Wat ik wel oefen is, elke keer als ik merk dat ik vanuit het oude mechanisme reageer, mijzelf corrigeren – dat gebeurt soms al halverwege mijn ‘smekende’ zin – en opnieuw beginnen. Dan ervaar ik weer hoe enorm krachtig die houding is.
Hoe is dit voor jou? Ik hoor graag jouw ervaring!
 

Ja graag, maar het onderwerp dringt zich op. Ik kom er niet omheen. Aha, en als ik er niet omheen kom, moet ik er dóórheen. Oké, daar gaan we:
Ik ben nu vooral verbaasd eigenlijk. Hoe is het mogelijk dat we hier met z’n allen in terecht zijn gekomen? Hoe bizar, hoe onbegrijpelijk!

Oké…, bevraag ik mijzelf, wat doet het met me dat ik het niet begrijp? Het maakt me onzeker en ik wil graag houvast.Een houvast die me aanspreekt is dat wat er nu gebeurt een voorbereiding is op betere tijden. Crisis als kans dus.
Zou het waar zijn? Is dat niet wat zweverig?
Niet als ik de kansen zie die deze tijd bieden voor een herwaardering van onze ‘verzorgingsstaat’. We veranderen pas als het echt niet anders meer kan.
 
Onlangs kwam een tekening weer langs die ik in maart 2020 maakte. Die ging over de kracht van de diep innerlijke liefde, onpersoonlijk, die alle angsten overwint. En nu lees ik elke dag wel stukjes van mensen die over hetzelfde schrijven: Zoek de liefde op, verspreid de liefde want die overwint alles. Ik geloof het want ik ervaar het. Niet vanuit een suf romantisch idee, maar wel vanuit de ervaring dat ik mijn angsten (nu voor de maatschappelijke ontwikkelingen) niet ontken maar aankijk en zeg: “Ja, ik ben bang”. Niet meer en niet minder. En na verloop van tijd merk ik dat ik niet meer bang ben, dat ik vertrouwen krijg in de toekomst. Dat we hier beter, liefdevoller, zorgzamer uit gaan komen. En dat de tegenstellingen en strijd tijdelijk blijkt te zijn geweest, nodig om samen onszelf te ‘verbeteren’.
 
Cornélie Spijkerboer

Auuuuwww, ik voel me rauw.
Aha, ik ben in de rouw. Ja, daar had ik even niet aan gedacht. Ik was al een tijdje boos en bang en verder dan verwijten en slachtofferschap (gelukkig afgewisseld met overgave en rust voelen) kwam ik niet echt.
Tot dat ik, geheel onverwacht in een online bijscholing bij het voorstelrondje in snikken uitbarstte en even niet meer kon stoppen

. Ik vertelde wie ik was en wat ik deed en sprak over mijn praktijk… en dat woordje ‘mijn’ deed de truc want ik was zo gewend om het over ‘onze’ praktijk te hebben. De praktijk die Hans en ik in 20 jaar samen hadden opgebouwd. Ik voelde alleen maar verdriet. Plaatsen kon ik het niet goed, want Hans was toch al sinds januari met pensioen, eigenlijk? Hier hadden we toch al lang naar toegewerkt? Ja, klopt, maar blijkbaar was er nu pas ruimte voor verdriet. Gewoon puur, zonder redenen. Verlies dus.
De trainer, zelf therapeut, reageerde begripvol en noemde het woord rouw. Ja, zo simpel was en is het. Ik rouw. Niet dat ik het met Hans niet meer over het werk kan hebben, volop nog, maar het is nu niet meer onze praktijk maar mijn praktijk.
 
En dat roept ook andere dingen op: nu moet ik helemaal zelf gaan staan voor wat ik doe en hoe ik het doe. Dat is spannend en naakt, ik kan me niet meer verschuilen achter ‘ons’ maar het opent ook geweldig nieuwe deuren! Ik wordt uitgedaagd om solo het podium te betreden en ongefilterd in mijn natuurlijke autoriteit te gaan staan.
Nou, en daar hoort dus een nieuwe profielfoto bij. Ik ben er blij mee.
 
Cornélie Spijkerboer
 
Nieuwe foto: Maarten Heijer Producties

Heel, heel lang geleden heb ik één maand een kindje gedragen en ook weer losgelaten. Mijn vriend van destijds en ik kozen daar toen zelf voor.

Van deze keus ‘heb ik nooit spijt gehad’, zei ik hier later altijd over. En zo voelt het ook nu nog steeds.
Nu had ik het hier met ‘de vader’, laatst nog eens over, en op mijn woorden dat ik geen spijt had, zei hij dat we het kindje, of zijn ziel – zoals het voor mij meer voelde, ook een welkom konden geven.
 
Daar was ik even stil van, en ben dat eigenlijk nog steeds. Ik voelde mijn hart open gaan en het is zich nog steeds aan het vullen met liefde.
Pas nu maak ik echt contact met het zieltje dat al die tijd nog bij ons is.
 
En met mijn vriendje van toen, voelt het alsof we nu (na 37 jaar!) bezig zijn ons co-ouderschap invulling te geven ;-). Daar is het blijkbaar nooit te laat voor!
 
Heb jij een dergelijke ervaring en voel je je geraakt, laat het me weten.
 
Cornélie Spijkerboer