Auteur: Cornelie

Als typische maximiser (verlatingsangst) zoek ik altijd de verbinding. Ik doe dat al van kinds af aan en het is dan ook een kwaliteit van me geworden.

Maar deze kwaliteit heeft ook een schaduwkant (zoals elke zonnekant zijn donkere kant heeft) en dat is dat ik mij niet veilig voel als er geen verbinding is. Het wordt soms een moeten ontmoeten!

Die onveiligheid stamt uit mijn vroege kinderjaren en ik besef dat ik hier zelf iets in kan doen. Ik mag mezelf toestemming geven om uit verbinding te zijn. 
Dit voert mij, zoals bijna altijd, terug naar mijn relatie met mijn moeder. Met haar voelde ik een verbindingsdwang.

Hoe zou het zijn om mezelf, als klein meisje alsnog toestemming te geven om niet van haar te hoeven houden? Poe, hier krijg ik het warm van….Vanuit die vrijheid kan ik me dan opnieuw gaan verbinden. 
Verbinden in vrijheid.

Cornélie Spijkerboer

Soms snap ik iets pas als ik het door heb. Steeds vaker eigenlijk begrijp ik iets diep van binnen, wat ik eerder al met mijn hoofd begreep.

Zo werd ik laatst wakker uit een vervelende droom en ik vroeg mijn engeltjes om hulp. Ik had nog een minuut voor ik op moest staan dus ik was benieuwd of de verbinding zo snel gelegd kon worden.

Ik had het kunnen weten, engelen kennen geen tijd en ik had mijn vraag nog niet gesteld of ik kreeg al antwoord: “Ik hoef geen bevestiging meer van de ander te verlangen, ik kan het mezelf gewoon geven.
“Ja dûh, zo simpel….

Ja, simpel, maar nu kwam deze waarheid als een koe zo helder binnen. Sterker nog, ik besefte volledig dat ik nooit kan ‘stralen in mijn kracht’ zolang ik afhankelijk van de ander zijn bevestiging ben! Wát een motivatie om elk moment echt te kiezen voor mijn eigenheid, mijn eigen wijsheid.

Cornélie Spijkerboer

In april dit jaar sprak ik met mijn moeder. Het was een bijzondere ontmoeting want ze is al ruim 25 jaar dood en het gesprek ging dan ook via een medium.
Ik wilde mijn wat getroebleerde relatie met mijn moeder zachter maken, liefdevoller en dat lukte heel mooi, ik schreef hier misschien al eerder over.

 

Maar er gebeurde daarna nog iets moois.
Ik merk sindsdien dat ik veel beter kan helikopteren als ik in een oud pijnstuk word geraakt.
Het komt regelmatig voor dat ik denk: “Hé, ik zou me nu toch gekwetst of onzeker zijn gaan voelen?” Maar nee, ik kan  precies zien welke trigger er langs komt en kan deze zo naast me neerleggen. 

Ik houd van verklaren, dus hier zette ik even mijn tanden in. Wat was er gebeurd? Ik begreep dat ik, na 25 jaar, afstand kon nemen van mijn oude relatie met mijn moeder. Ik kon vanuit mijn helikopter naar onze relatie kijken en dingen anders gaan zien.

Maar ook zij had een proces doorgemaakt, sinds haar overlijden. Ook zij kon veel meer helikopteren en haar houding naar mij eerlijk evalueren. Ik ontmoette nu een moeder die niet meer zelf vastzat in haar kindpijn; iets wat voor mij in mijn kinderjaren erg bedreigend was.

Onze relatie kreeg in feite een nieuwe basis, een veiliger basis. Ik weet niet of tijd alle wonden heelt maar dat tijd soms wonderen doet is voor mij nu wel duidelijk.

Cornélie Spijkerboer

Ooit, nog niet zó lang geleden, dacht ik dat ik therapie nodig had omdat er iets mis met mij was.

Ik hing te veel aan zus of ik maakte me te druk om zo…. daar wilde ik vanaf, moest ik vanaf om te groeien.
En groeien was nodig om gelukkiger te worden. Niet in materiële zin of in gebrek aan zorgen, maar in het kunnen omgaan met die zorgen. Daar wilde ik meer rust in vinden. 
Ik besef, terwijl ik dit opschrijf, dat ik in het ‘meer rust willen vinden’, óók streef naar verandering. De ontrust is dus niet oké. Ah, daar zit dus een dubbeling, of de kat die in zijn eigen staart bijt. Ik moet meer rust vinden. Ik ben dus niet oké met de onrust. De onrust zelf is niet oké. 

Inmiddels weet ik heel goed dat ik niet in therapie hoef omdat er iets mis met mij is maar al schrijvend besef ik dat ik nog steeds een label FOUT plak op de onrust in mijzelf. Hoe zou het zijn als ik ook de onrust in mijzelf accepteer? Deze gedachte adem ik eens een paar maal diep in en laat het zijn werk doen.

Cornélie Spijkerboer

Ik heb een week vakantie en hoop daarin inspiratie te vinden voor mijn nieuwe column. Ik kan niet kiezen uit de vele interessante thema’s die me bezig houden. 

Facebook vraagt mij elke dag wat mij bezig houdt. Ik plaats dan een filmpje van onze kleinkinderen of een foto van iets lekkers wat ik gebakken heb. Of soms van mijn tuin op de camping.
Ik vind dat een beetje neuzelig van mezelf. Echt een Oma, denk ik dan.
Maar nu ik dit zo opschrijf besef ik dat het drie dingen zijn die voor mij voedend zijn. Niet hoogdravend en ondanks dat stemt het me heel tevreden. 

Het raakt een thema dat ik maar al te goed ken. Dat het leven hard werken zou zijn. Dat groeien en ontwikkelen ook hard werken zou moeten zijn, of hoogdravend van mijn part.

Dat ik mij mag richten op het lichte, in plaats van het zware, verrast me steeds weer. Dat ik dan ook oké ben en waardevol. Dat mijn leven dan waardevol is.
Wat een heerlijke gedachte nu de vakantie weer is afgelopen. Ik mag me blijven richten op de geneugten van het leven.
Hu? Moet er dan niet hard gewerkt worden…..? 

Cornélie Spijkerboer

Een tijdje geleden was ik representant in een organisatieopstelling. Een soort intuïtief rollenspel waarin ik de rol van product kreeg.

Het is in een opstelling de bedoeling dat je je rol niet bedenkt maar invoelt. Het ‘spel’ ontstaat gaandeweg.
Ik was benieuwd of ik iets zou voelen als ‘product’! Nou, ik voelde heel veel! Ik voelde me belangrijk en gezien! Een mooi product, met liefde gemaakt. Dankbaarheid voelde ik daarvoor. Ik voelde mijn levenskracht stromen en wilde de wijde wereld in en mijzelf daarin neerzetten.
Maar toen ging er iets mis. Ik voelde me beknot in dit verlangen en begon te vechten voor mijn leven. Heel apart om dat als ‘product’ zo sterk te voelen ;-).
Ik kon de strijd niet winnen en voelde al mijn levenskracht uit me wegvloeien….

Na de opstelling werd iedere speler weer uit zijn rol ‘ontslagen’ en kon ik navoelen wat het verhaal mij over mijn eigen leven vertelde.
Ik herkende het gevecht. Om gezien te worden en om mij los te maken, om mijzelf in de wereld te kunnen zetten.

Het verhaal van de opstelling had geen duidelijk einde, dat was nog in proces maar misschien zit er wel een boodschap in voor mij. Ik merk de laatste tijd dat ik mijn focus aan het verleggen ben als het om mijn relatie met vroeger gaat. In plaats van mij verder los te worstelen uit een ongezonde symbiose met mijn moeder, voel ik nu het verlangen om opnieuw de verbinding met haar aan te gaan. Zij is mijn moeder en ik ben haar dochter.
Ik proef deze woorden en blijf de nieuwe smaak testen op mijn tong….. Proef ik levenskracht?…… schoonheid?….. dankbaarheid… met liefde gemaakt?……

Cornélie Spijkerboer

We hebben de afgelopen maanden met enorm veel plezier gewerkt aan nieuwe cursussen, lezingen, facebookpagina’s, brainstromsessies en zelfs een nieuw (zelfgemaakt!) filmpje.

Heel bijzonder vonden we het dat we, naar aanleiding van ons boek ‘Een droom van een relatie’, twee lezingen mochten geven voor mediators en advocaten, over onze visie op relaties. Daar hebben we van genoten.

Op beide avonden ontstond een interessante uitwisseling van ervaringen. Een van de conclusies was dat het eigenlijk altijd over bewustwording gaat. Of je nu aan je relatie wilt werken in relatietherapie of als je aan het scheiden bent en voor de kinderen goede ouders wilt blijven. Word je bewust van jouw rol en (oude) pijn in de relatiedynamiek.

Het was dus een zeer creatief seizoen. Ik vindt dit heerlijk, ik bruis dan en borrel, maar ik ben af en toe ook niet te stuiten. Een bekende valkuil mag je wel zeggen. Hans, stabieler in zijn energie verdeling, vormt dan een gezond tegengewicht en trekt zo nodig aan de rem. 
Daarom gaan we ons nu wat voorbereiden op onze winterslaap, net zoals de natuur. Niet dat mijn cyclus nu precies samenvalt met de seizoenen, maar het is goed om actieve periodes met rustperiodes af te wisselen. Ook ik heb rust, reflectie en herbron-tijd nodig.

Mocht jij de komende periode ook gebruiken voor een  ‘winterslaap’, dan wensen we je daarin een goed tijd toe. Ook als je hem voor iets anders gebruikt overigens.Wil je je alvast oriënteren op ons aanbod volgend seizoen, dan is de agenda weer goed gevuld.

Cornélie Spijkerboer

Ik had een droom die ik samen met Hans onderzocht op zijn betekenis.
Ik kwam uit bij een oude herinnering, meer een anekdot die mijn vader altijd vertelde, dat ik als kleuter verontwaardigd thuiskwam nadat een buurjongetje me had geslagen.

“Daar zal je het wel naar gemaakt hebben” was mijn vaders antwoord. Ik heb nooit begrepen waarom hij het zo’n leuk verhaal vond.

Later maakte ik soortgelijke dingen mee. Ik voel me kwetsbaar en het wordt door de ander precies omgekeerd ervaren, sterk of superieur soms.
En ik heb altijd gedacht dat dit aan mij lag, dat ik me superieur gedroeg. Daardoor ben me kleiner gaan maken.

Door de droom en de herinnering aan mijn vaders anekdote besef ik dat het niet aan mij ligt maar aan wat ik oproep bij de ander. Ik deed mijn vader waarschijnlijk onbewust denken aan zijn superieure vader, voor wie hij zo bang was. 

Maar hoe kan een kleutertje nu een volwassen man ‘omverblazen’? Het is tijd om dat schattige kleutertje stevig in mijn armen te nemen.

Cornélie Spijkerboer

We hebben de afgelopen maanden met enorm veel plezier gewerkt aan nieuwe cursussen, lezingen, facebookpagina’s, brainstromsessies en zelfs een nieuw (zelfgemaakt!) filmpje.

Heel bijzonder vonden we het dat we, naar aanleiding van ons boek ‘Een droom van een relatie’, twee lezingen mochten geven voor mediators en advocaten, over onze visie op relaties. Daar hebben we van genoten. Op beide avonden ontstond een interessante uitwisseling van ervaringen.

Een van de conclusies was dat het eigenlijk altijd over bewustwording gaat. Of je nu aan je relatie wilt werken in relatietherapie of als je aan het scheiden bent en voor de kinderen goede ouders wilt blijven. Word je bewust van jouw rol en (oude) pijn in de relatiedynamiek.

Het was dus een zeer creatief seizoen. Ik vindt dit heerlijk, ik bruis dan en borrel, maar ik ben af en toe ook niet te stuiten. Een bekende valkuil mag je wel zeggen.
Hans, stabieler in zijn energie verdeling, vormt dan een gezond tegengewicht en trekt zo nodig aan de rem. Daarom gaan we ons nu wat voorbereiden op onze winterslaap, net zoals de natuur.
Niet dat mijn cyclus nu precies samenvalt met de seizoenen, maar het is goed om actieve periodes met rustperiodes af te wisselen. Ook ik heb rust, reflectie en herbron-tijd nodig.

Mocht jij de komende periode ook gebruiken voor een  ‘winterslaap’, dan wensen we je daarin een goed tijd toe. Ook als je hem voor iets anders gebruikt overigens.Wil je je alvast oriënteren op ons aanbod volgend seizoen, dan is de agenda weer goed gevuld.

Cornélie Spijkerboer

Hans en ik hebben een nieuw aanbod ontwikkeld voor ‘levensontdekkers’. Dat zijn mensen die hun leven (innerlijk) willen ontdekken. Met vragen over bijvoorbeeld beroepskeuze, zoals: doe ik het werk wat ik ECHT wil?

Reflecterend op mijn eigen beroepskeuze besef ik waarom ik op mijn 20e rechten ben gaan studeren. Mijn omgeving was toen verbaasd. Zij zagen mij meer in de sociale sector. Als jurist word je toch echt opgeleid om een debat te winnen, in een pittig gevecht dus!
En ja, dát herken ik wel uit mijn jeugd. Als kind had ik veel ruzie met mijn moeder. We vochten mentaal, met argumenten. Dat was pijnlijk.
Later begreep ik dat ik in die ruzies probeerde mijn moeder er van te overtuigen dat ik haar liefde waard was. 
En, zo gaat dat, dit was bepalend voor mijn beroepskeuze. 

Gelukkig werd ik rond mijn 36e ‘wakker’ en schoolde mij om tot therapeut. Dat was wat ik echt wilde doen en dat doe ik nog steeds met hart en ziel. Of, o jé…, zou ik ook nu nog mijn moeder proberen te bereiken, maar dan met een goed gesprek?? 

Cornélie Spijkerboer