In april dit jaar sprak ik met mijn moeder. Het was een bijzondere ontmoeting want ze is al ruim 25 jaar dood en het gesprek ging dan ook via een medium.
Ik wilde mijn wat getroebleerde relatie met mijn moeder zachter maken, liefdevoller en dat lukte heel mooi, ik schreef hier misschien al eerder over.
Maar er gebeurde daarna nog iets moois.
Ik merk sindsdien dat ik veel beter kan helikopteren als ik in een oud pijnstuk word geraakt.
Het komt regelmatig voor dat ik denk: “Hé, ik zou me nu toch gekwetst of onzeker zijn gaan voelen?” Maar nee, ik kan precies zien welke trigger er langs komt en kan deze zo naast me neerleggen.
Ik houd van verklaren, dus hier zette ik even mijn tanden in. Wat was er gebeurd? Ik begreep dat ik, na 25 jaar, afstand kon nemen van mijn oude relatie met mijn moeder. Ik kon vanuit mijn helikopter naar onze relatie kijken en dingen anders gaan zien.
Maar ook zij had een proces doorgemaakt, sinds haar overlijden. Ook zij kon veel meer helikopteren en haar houding naar mij eerlijk evalueren. Ik ontmoette nu een moeder die niet meer zelf vastzat in haar kindpijn; iets wat voor mij in mijn kinderjaren erg bedreigend was.
Onze relatie kreeg in feite een nieuwe basis, een veiliger basis. Ik weet niet of tijd alle wonden heelt maar dat tijd soms wonderen doet is voor mij nu wel duidelijk.
Cornélie Spijkerboer