Ooit, nog niet zó lang geleden, dacht ik dat ik therapie nodig had omdat er iets mis met mij was.
Ik hing te veel aan zus of ik maakte me te druk om zo…. daar wilde ik vanaf, moest ik vanaf om te groeien.
En groeien was nodig om gelukkiger te worden. Niet in materiële zin of in gebrek aan zorgen, maar in het kunnen omgaan met die zorgen. Daar wilde ik meer rust in vinden.
Ik besef, terwijl ik dit opschrijf, dat ik in het ‘meer rust willen vinden’, óók streef naar verandering. De ontrust is dus niet oké. Ah, daar zit dus een dubbeling, of de kat die in zijn eigen staart bijt. Ik moet meer rust vinden. Ik ben dus niet oké met de onrust. De onrust zelf is niet oké.
Inmiddels weet ik heel goed dat ik niet in therapie hoef omdat er iets mis met mij is maar al schrijvend besef ik dat ik nog steeds een label FOUT plak op de onrust in mijzelf. Hoe zou het zijn als ik ook de onrust in mijzelf accepteer? Deze gedachte adem ik eens een paar maal diep in en laat het zijn werk doen.
Cornélie Spijkerboer