Als kind en als jonge vrouw was ik intens verdrietig als de vakantie afliep. Als kind verlangde ik het hele jaar naar de grote vakantie. Zes weken vrij van school en het dagelijkse keurslijf!
Als jonge vrouw, drie weken naar Frankrijk, wilde ik de laatste dag nog volop genieten van het niets hoeven doen en pas op het laatste moment inpakken en vertrekken. Het verdriet van het naderend einde raakte me elk jaar weer diep.
Maar waar was ik nou zo verdrietig om? De vriendinnetjes die ik maakte? De Franse taal en baguettes die ik ging missen? Ja, ook wel, maar dat was toch meer een zoet missen. Het echte missen was de vrijheid die de vakantie mij als kind gaf. Het kunnen doen waar ik zin in had en waar ik plezier in beleefde.
Als jonge vrouw miste ik de onspannen verbinding die ik met mijn vriendje in de vakanties voelde. School, studie, later werk, duwden mij en mijn geliefden terug in een keurslijf vol stress en daarmee afgesnedenheid.
En nu? Ik schrijf deze column op mijn laatste vakantiedag en mijmer over hoe anders die nu is dan vroeger. Ontspannen inpakken, fluitend opruimen. Ben ik niet meer bang om de verbinding of de vrijheid te verliezen? Blijkbaar kan ik die zo verlangde vrijheid en verbinding nu beter in mijzelf vinden en ben ik minder afhankelijk van de vakantieplek of het humeur van mijn vriendje (nou… daar valt nog wel iets in te winnen ;-)).
Maar ik ben ook zielsdankbaar met mijn huidige werk. Ik doe, sinds 20 jaar, wat ik ten diepste echt wil en dat gaat altijd en alleen maar over verbinding maken met de mensen om mij heen. Dat ik dit werk nu samen met Hans, mijn man doe, levert dubbele verbindingswinst op!
De onrust die ik deze vakantie wel voelde, steeds meer naar mate het einde naderde, over wat de werktoekomst ons brengen gaat, heeft blijkbaar mijn basisgevoel van vrijheid en verbinding niet aangetast. Dat doet me deugd omdat ik een beetje bang was dat ik in een fuik van (marketing-) moetens terecht zou komen. Niet dus!
Cornélie Spijkerboer