Heel, heel lang geleden heb ik één maand een kindje gedragen en ook weer losgelaten. Mijn vriend van destijds en ik kozen daar toen zelf voor.
Van deze keus ‘heb ik nooit spijt gehad’, zei ik hier later altijd over. En zo voelt het ook nu nog steeds.
Nu had ik het hier met ‘de vader’, laatst nog eens over, en op mijn woorden dat ik geen spijt had, zei hij dat we het kindje, of zijn ziel – zoals het voor mij meer voelde, ook een welkom konden geven.
Daar was ik even stil van, en ben dat eigenlijk nog steeds. Ik voelde mijn hart open gaan en het is zich nog steeds aan het vullen met liefde.
Pas nu maak ik echt contact met het zieltje dat al die tijd nog bij ons is.
En met mijn vriendje van toen, voelt het alsof we nu (na 37 jaar!) bezig zijn ons co-ouderschap invulling te geven ;-). Daar is het blijkbaar nooit te laat voor!
Heb jij een dergelijke ervaring en voel je je geraakt, laat het me weten.
Cornélie Spijkerboer