Auuuuwww, ik voel me rauw.
Aha, ik ben in de rouw. Ja, daar had ik even niet aan gedacht. Ik was al een tijdje boos en bang en verder dan verwijten en slachtofferschap (gelukkig afgewisseld met overgave en rust voelen) kwam ik niet echt.
Tot dat ik, geheel onverwacht in een online bijscholing bij het voorstelrondje in snikken uitbarstte en even niet meer kon stoppen
. Ik vertelde wie ik was en wat ik deed en sprak over mijn praktijk… en dat woordje ‘mijn’ deed de truc want ik was zo gewend om het over ‘onze’ praktijk te hebben. De praktijk die Hans en ik in 20 jaar samen hadden opgebouwd. Ik voelde alleen maar verdriet. Plaatsen kon ik het niet goed, want Hans was toch al sinds januari met pensioen, eigenlijk? Hier hadden we toch al lang naar toegewerkt? Ja, klopt, maar blijkbaar was er nu pas ruimte voor verdriet. Gewoon puur, zonder redenen. Verlies dus.
De trainer, zelf therapeut, reageerde begripvol en noemde het woord rouw. Ja, zo simpel was en is het. Ik rouw. Niet dat ik het met Hans niet meer over het werk kan hebben, volop nog, maar het is nu niet meer onze praktijk maar mijn praktijk.
En dat roept ook andere dingen op: nu moet ik helemaal zelf gaan staan voor wat ik doe en hoe ik het doe. Dat is spannend en naakt, ik kan me niet meer verschuilen achter ‘ons’ maar het opent ook geweldig nieuwe deuren! Ik wordt uitgedaagd om solo het podium te betreden en ongefilterd in mijn natuurlijke autoriteit te gaan staan.
Nou, en daar hoort dus een nieuwe profielfoto bij. Ik ben er blij mee.
Cornélie Spijkerboer
Nieuwe foto: Maarten Heijer Producties