Uncategorized

Heel, heel lang geleden heb ik één maand een kindje gedragen en ook weer losgelaten. Mijn vriend van destijds en ik kozen daar toen zelf voor.

Van deze keus ‘heb ik nooit spijt gehad’, zei ik hier later altijd over. En zo voelt het ook nu nog steeds.
Nu had ik het hier met ‘de vader’, laatst nog eens over, en op mijn woorden dat ik geen spijt had, zei hij dat we het kindje, of zijn ziel – zoals het voor mij meer voelde, ook een welkom konden geven.
 
Daar was ik even stil van, en ben dat eigenlijk nog steeds. Ik voelde mijn hart open gaan en het is zich nog steeds aan het vullen met liefde.
Pas nu maak ik echt contact met het zieltje dat al die tijd nog bij ons is.
 
En met mijn vriendje van toen, voelt het alsof we nu (na 37 jaar!) bezig zijn ons co-ouderschap invulling te geven ;-). Daar is het blijkbaar nooit te laat voor!
 
Heb jij een dergelijke ervaring en voel je je geraakt, laat het me weten.
 
Cornélie Spijkerboer

Let eens op hoe vaak je een ingeving krijgt die je links laat liggen. Allemaal ruis denken we dan, het hoofd zit er vol mee. Dat is ook vaak zo, maar je kan er ook even bij stil staan en kijken wat het beeld (of woord, geluid, gevoel) je te zeggen heeft. Zeker als het een onverwacht beeld is. Je maakt er dan een ‘reading’ van.

Zo kreeg ik laatst een beeld van een man, hij leek een beetje op Marco Borsato, die richting ons huisje kwam lopen. Hij droeg iets onder zijn arm. Dichterbij komend bleek het een ei te zijn, zo’n grote, waar je iets in kunt stoppen, als een doosje. (Ondertussen zat mijn hoofd er vreselijk tussen en stelde allerlei sceptische vragen maar ik bleef stoïcijns het beeld volgen.) De man legde het ei op het trapje voor de deur. Ik stond binnen en de man verdween weer.
Ik keek naar het ei en wist dat er iets inzat maar maakte het niet open. Toch zag ik met mijn ‘röntgenogen’ dat er iets van goud in het ei zat. Een groepje gouden kleinoden, ik kon niet zien wat ze voorstelden maar had het beeld van een vitrinekastje in een museum. Als een uitgestalde waardevolle schat.
 
Wat betekende het ei en het goud? Bij een ei dacht ik aan nieuw leven, nieuw begin. Bij het goud dacht ik aan een schat, rijkdom, niet zozeer materieel als innerlijk.

Mooi, ik krijg een nieuw begin met innerlijke rijkdom aangereikt. Daar kikkerde ik wel van op.
Maar wat Marco daar nu deed??
 
Nog een noot voor de sceptici onder ons: Ik bedacht naderhand dat ik net een verhaaltje over Marco Borsato had gelezen én ik had op internet een reclame van een groot ei gezien, waar je iets in kon doen. Het ligt dus voor de hand dat die beelden daar vandaan komen. Alleen maakt dat voor de kracht van de reading niet uit. De opgeslagen beelden worden gebruikt door ons bovenbewuste, om bepaalde boodschappen op een voor ons begrijpelijke manier over te brengen.
 
Probeer het eens en laat me weten wat jij vond. Klik hier voor de handout. Je kunt deze downloaden en uitprinten.
 
Cornélie Spijkerboer

Iemand kenschetste mij eens als een Jantje lacht, Jantje huilt. En ja, dat herken ik natuurlijk wel. Heftige ups en downs, dat ben ik. Maar dat ik dat nu in mijzelf waardeer? Nee, er zit nog veel oordeel op. Van oudsher voel ik dat ik dan lastig ben.

Voor deze column ga ik de tekening ‘readen’, dat wil zeggen intuïtief lezen:
Ik tekende bijgaand beeld precies zoals ik het voor ogen had. Op zich al bijzonder vind je niet? Meestal krijg je niet op papier wat je voor ogen ziet… Zo binnen zo buiten dus, stroom, vrije stroom..

Na de tekening schreef ik wat woorden: inspiratie, levensvreugde, verlangen, ontwikkeling en spirit… Blijkbaar wilde ik, dat wat er in de tekening zat nog even onderstrepen, nóg duidelijker maken. Alsof dat al niet duidelijk was :-). Een stevige drive dus om me uit te drukken…Ja, dat past wel bij de tekening op zich. De uitdrukking knalt er vanaf!

Dan de tekening zelf..
Kleur, veel kleur, en veel energie. Energie naar boven, vuurwerk, knallend, maar ook energie in flow, in de onderlaag, etekend in lemniscaatlijnen, golvend.
Het vuurwerk, naar buiten gericht, knalt uit de golven, die ondanks de meer verstilde beweging toch ook volop kleur en wilde beweging is.
Het vuurwerk ontspruit dus uit de flow, de flow is de voedingsbodem voor het knallen.
Interessant! Ik heb altijd een idee (oordeel) dat flow tot rustige beweging leidt en niet zo knalt. Maar… dat past helemaal niet bij mij, zo schreef ik al in het begin.

Het oordeel komt dus tweemaal langs en ik voel, door het pure plezier van de tekening dat ik het oordeel mag gaan heroverwegen..

Ik kijk weer naar de tekening en zie de goudkleurige slinger om de vuurpijlen heen. Bij het tekenen had ik het gevoel de tekening te verpesten. ,,Bah, wat een rare beperkende rand om het vuurwerk’’, dacht ik. Gaat die erover dat ik niet te veel moet knallen, want ‘wat zullen de mensen wel denken’?
Ik sta weer stil en kijk, en dan vallen de gele sterretjes me op. Hé, niet eerder gezien tijdens deze reading!.. Zijn dat sterretjes die toch wel spetteren, ook buiten de beperkende rand, maar dan wat ingetogener? Alsof die wél mogen?
Ja, nu voel ik iets in mijn buik, een onrust, en in mijn keel, wat afgeknepen… Dat betekent dat die raak is.. ik sta hier even bij stil en voel..

Ik kijk weer en zie opnieuw de woorden, en mijn oog valt op het woord Verlangen. Ohh ja, nu is het wel duidelijk denk ik. Mijn verlangen om te knallen, niet ‘rustig’ zen-achtig flowen, daarmee knijp ik mijzelf af, maar knallen, met de nodige schokeffecten (Ow, echt? Ja, die horen bij vuurwerk. Hûh, eng hoor, om daar voor te gaan staan.)
Daar mag en ‘moet’ ik dus voor gaan staan. Die knallen komen uit míjn flow, uit mijn diepe inspiratie. Mijn oordeel en wereldbeeld over hoe flow eruit zou moeten zien, rustig, kabbelend, in balans, mag dus bij de prullenbak. Toch is het schuitje op de tekening ook in balans, maar dan op wilde baren. Ach, deze woorden raken me.. in mijn keel, borst en hart. Een bruisend gevoel van willen uiten. Kort maar krachtig en dan vloeit het af. Het is helder.

Cornélie Spijkerboer

Toen ik eens in een studiegroep vertelde dat ik, ten diepste, eigenlijk bang was voor de dood, zeiden een paar groepsgenoten dat ze zich
afvroegen of ik niet bang was om te leven. Ik weet nog dat ik volledig op het andere been werd gezet: Oh…, uh…, hûh? Hier moest ik even op kauwen.

En vannacht had ik een droom waardoor ik hier aan terug moest denken.
Ik droomde dat ik een piepklein reetje zag, echt nog heel jong, en het speelde vrij en vrolijk in het bos. Ik was diep geraakt, zo puur, zo vol leven.
Toen werd het reetje door een roofdier gepakt. ,,Ohhh,” dacht ik, ,,dat heb je ervan als je zo vrij speelt en niet oplet.”
Wakker geworden, paste ik op de droom de ‘zeven stappenmethode’ toe, en daar kwam het volgende uit: Een sterke gedachte in de droom was dat als je vrij en onbezonnen speelt, dat dat je dood wordt. Wie niet oplet, gaat er aan.
Ik begreep direct dat dit ging over mijn twijfels van de dag ervoor, dat ik graag vrij en speels mijn tijd besteed maar dat ik dan altijd bang ben dat ik daar mijn brood niet mee kan verdienen. En die gedachte maakt mij echt doodsbang.

Terug naar de droomuitleg. Het mooie van de zeven stappenmethode is dat er altijd iets positiefs uit de droom komt, dus ik zocht naar de affirmatie die achter de sombere overtuiging zou kunnen zitten.
Ik moest echt diep zoeken, maar toen voelde ik hoe prachtig het leven van het reetje eigenlijk was geweest. Kort maar krachtig, vrij en puur. Zelfs de doodsstrijd was puur. Zo is nu eenmaal de natuur. Dit maakte me even stil en zo voelde ik hoe de dood bij het leven past, als een natuurlijk iets.

En zo besef ik ook dat het niet de vraag is, of ik bang ben voor de dood óf bang om te leven, maar dat ze hand in hand gaan. Mét mijn angst voor de dood, ben ik bang om te leven. Zolang ik bang ben om mijn brood niet te kunnen verdienen, zal ik niet vrij en speels durven leven.
Vertaald naar de affirmatie: Als ik niet meer bang ben voor de dood, zal ik vrij en speels durven leven.

Nu, dít inspireert mij om mijn angst voor de dood (of mijn broodwinning) in de ogen te kijken want ik wil heel graag voluit leven!

Cornélie Spijkerboer

Ik heb een tekening gemaakt waar ik eerst niet veel in kan ‘zien’. Gewoon een ingekleurde slingerbeweging, met wat rechte lijnen er doorheen.
Hiermee stopt de ‘informatiestroom’ en ik laat de tekening voor wat hij is.

Later zet ik de tekening op zijn kant (dan bekijk je het eens van een andere kant :-)) en dan zie ik in de hoek een beigekleurige golf. Een hoge golf die dan de diepte ingaat, in een paarsblauwe kom, wiegend. Het lijkt een soort schuitje. De informatie stopt hier weer even maar dan kijk ik van daaruit weer verder …

Hé, dat is grappig, ik zie dat de tekening op deze manier, stap voor stap, betekenis krijgt. Als ik de ‘big picture’ in één keer wil zien, zie ik weinig en stopt de informatie. Ik besef dat dit een mooie metafoor is voor hoe ik eigenlijk met het leven om ga. Ik wil de big picture zien, alles in één keer begrijpen, maar dat werkt dus tegen mij!

Goed, terug naar de tekening. Wat zie en voel en denk ik nog meer?
Ik zie steeds meer. Vormen, de ronde doorsneden door de scherpe, net zoals het leven, zou je kunne zeggen.

Weer uitzoomend valt nu op hoe kleurrijk de tekening is. En hoe een deel van de tekening wit is gebleven, dat maakt de tekening mooi en spannend!
‘Vertalend’ begrijp ik met een schokje dat het leven ook mooier en spannender is als er witte vlakken in zitten.
Dat had ik niet verwacht. Niks big picture dus.

Het leven ontvouwt zich, stap voor stap, met pieken en dalen, en het is precies goed zoals het nu is, ‘onaf’, niet alles ingekleurd. Dat is spannend en maakt nieuwsgierig, levenslustig!

Cornélie Spijkerboer

Ik maak een intuïtieve tekening, een mandala.
Pas als hij af is neem ik afstand en ga kijken en voelen en ‘readen’ wat de tekening mij zegt.
Ik zie eerst (rood) aarding, centreren; centreren in de aardse kracht.
(Aarde staat ook voor het vrouwelijke.)
 

Ik zie dan de hartsenergie (groen) fijntjes maar doelgericht en vastbesloten binnendringen in de aardse bloem, als een zaadje, fijngebouwd, met veren om zich op de wind mee te laten stromen, naar zijn/haar bestemming…
De veertjes hebben een geel aura, een gele lichtbol om zich heen, mysterieus. De lichtbol weerhoudt de veertjes om echt in de bloem binnen te dringen, zet de veertjes klem tussen de bloembladeren.
De gele bol staat ook voor de zon, de mannelijke kracht. Past mooi bij de zaadjes die binnen willen dringen.
 
Ik voel frustratie dat de groene zaadjes niet verder kunnen. Ze zijn er bijna en blijven hangen in het luchtledige. Ze treffen geen doel.
Ik voel dat dit de sterkste emotie is op dit moment. 
 
Duiding:
Ik vraag mij af: Welk zaadje treft in mijn leven geen doel, en frustreert?
Het valt me op dat ik direct ‘de vinger wijs’ naar mijzelf. Dat is jammer, én bekend: “wat doe ik niet goed?”
Dus ik herformuleer:
Vraag: Ik wil graag een liefdevolle boodschap in de tekening ervaren, maar zonder de blokkade die ik zie te ontkennen.
Intuïtief antwoord: Ga maar naar de blokkade toe…
Vraag: Gele ballen (die blokkeren) wat is jullie missie?
Antw: De zaadjes op hun plek houden, ingeklemd tussen de bladeren van de bloem.
Vraag: Is het dan niet de bedoeling dat de zaadjes naar binnen zouden gaan?
Antw: Ja, voor de hand liggende vraag. Dat kan zeker zo zijn maar het gebeurt niet, en dat heeft een reden. Zo moet het dus zijn, niets gebeurt voor niets.
Door dit antwoord wordt mijn ervaring bij de tekening anders, het wordt verwachtingsvol, de zaadjes trillend in de lucht, in het licht, alsof ze straks, door de kracht van het licht, afgeschoten kunnen worden.
Zo is het licht een hele mooie metafoor die uitnodigt te wachten op het moois dat straks gaat gebeuren.
 
Nog eens overlezend wat ik heb opgeschreven, voel ik dat ik wacht, mijn harts-energie (en/of mannelijke energie) wacht, om binnengelaten te worden in mijn aardse, vrouwelijke zijn, maar het is nu nog niet de tijd.
Wow, dit raakt me en verzacht me. Ik voelde zoveel frustratie en angst de laatste tijd, dat ik vastzit in zorgen en somberheid. Ik wil daar uit!!! Ik wil de Liefde weer voelen stromen, die vol van vertrouwen is.
Nu voel ik, sterker dan de frustratie, het verwachtingsvolle en het wachten op de kracht die straks vrij gaat komen.
Nou, daar wil ik wel op wachten. dat geeft moed.
 
Cornélie Spijkerboer

Ik vond het een pittig jaar. Ik kan er niet precies de vinger opleggen ‘waarom’ maar ik heb me achtereenvolgens angstig, somber en moedeloos gevoeld. En ook niet ‘zo van die momenten’, maar de hele tijd. Als een deken die over mijn gemoed heen lag.

Omdat ik niet goed kon plaatsen waardoor het kwam en het al helemaal niet kon oplossen, moest ik iets anders verzinnen.
Ik had al snel door dat als ik me focuste op de wereld buiten mij en de oorzaak (en de oplossing) van mijn rotgevoel buiten mij zocht, ik me er alleen maar beroerder door ging voelen.
Ongeacht de omstandigheden, moest ik zelf verantwoordelijkheid nemen voor mijn gevoelens. Telkens weer, telkens weer. Niet bestraffend naar mijzelf, in tegendeel, juist met compassie. Vol erkenning voor wat ik allemaal voelde.

En ik merkte dat het te dragen was, eigenlijk heel goed. Ik raakte niet in paniek en kon in verbinding blijven met, of terugkeren naar, mijzelf en mijn omgeving.
Hierdoor kon ik het proces, wat het ook was, zijn gang laten gaan, in het vertrouwen dat het mij verder brengt op mijn pad. En hier ben ik heel dankbaar voor, hoe gek dat misschien ook klinkt.

Al schrijvend merk ik dat ik in dit proces onbewust een aantal stappen zet die ik steeds herhaal.
Ik zet ze even op een rijtje:

1 Het gevoel (of de gedachte*) mag er zijn.
Het mag er zijn. Het vraagt om gevoeld te worden, in alle eerlijkheid en openheid. Ik veroordeel het niet en als ik het veroordeel is dat ook weer iets wat er mag zijn (*).
Het is mijn gevoel en ik neem de verantwoordelijkheid. Een ander is nooit verantwoordelijk voor mijn gevoel. Dit is heel belangrijk om telkens weer te beseffen.

2 Het hoeft niet opgelost.
Niet door mijzelf én niet door de ander.
Ik vertel mijzelf dit, herinner mij er aan dat dat niet het antwoord is. Ik heb immers ervaren dat ik dan in mijn hoofd ga proberen iets te fixen. Dat is een heel beperkte oplossing, meestal. Sterker nog, ik weet vaak helemaal niet wat nu echt een oplossing is voor het gevoel.
Door ‘op te lossen’ ga ik weg bij het gevoel in plaats van dat het gevoel zelf weg gaat.

3 Ik adem er naar toe.
Ik zoek het gevoel op in mijn lijf. Waar zit het precies, hoe voelt dat? En ik stuur mijn ademhaling er naar toe. Ik adem daarbij zo ruim mogelijk door mijn buik en borst. Ik gebruik daarbij het beeld van een golf of lemniscaat. Bij de inademing golft de lemniscaat van mijn buik naar mijn borst, en bij de uitademing terug naar beneden.
Ademhaling is een heel persoonlijke beleving heb ik gemerkt. Dus wil jij dit ook proberen, pas jouw beeld dan aan bij jouw ademhaling.

4 Ik geef het gevoel over.
Dit doe ik heel letterlijk, in een visualisatie, waarbij ik het gevoel in mijn handen overdraag aan een wijze op een heuvel bijvoorbeeld, of aan het kosmische licht of aan god of aan de bron. Ook dit is heel persoonlijk. Het moet iets zijn waar jij je probleem vol vertrouwen bij achter kunt laten.
Als je dit doet, zal je merken dat er dan iets transformerends gebeurt. Wat en hoe weet je alleen nu nog niet. De kunst is om je open te stellen voor je intuïtieve ingevingen of voor ‘toevallige’ gebeurtenissen die op je pad komen.

5 Ik besef dat het gevoel, hoe ‘kinderachtig’ ik het ook vind, van het gekwetste kind in mij is, en dus vol compassie benaderd mag worden en erkend mag worden. Het is niet kinderachtig, het is van het kind in mij.
Het is belangrijk te beseffen dat het kind in mij echt een andere Ik is dan de volwassene in mij. De volwassene kan relativeren, vanuit een helikopter naar het kind(gevoel) kijken. Beiden hebben een functie die essentieel is om ons ‘heel’ te voelen.

Met stap 5, erkennen van het kindgevoel, ben ik weer aangekomen bij stap 1: ‘Het gevoel mag er zijn’.

(*) Dezelfde stappen kun je zetten voor alle gedachten die je hebt over jezelf of de ander. Als je er goed naar kijkt zijn deze vaak oordelend. Ook deze mogen er zijn en hoeven niet te worden opgelost, maar kunnen wel overgegeven worden, in het vertrouwen dat ze zullen transformeren.

In deze link (PDF) vind je een visualisatie naar de wijze die we in onze eerstejaars trainingen bij de SPSO gebruikten. Deze kun je gebruiken voor stap 4.

Cornélie Spijkerboer

De afgelopen tijd heb ik veel geoefend met overgave. En ik moet zeggen, ik ben er fan van geworden.

Ik vroeg me soms af of mijn innerlijke kind zich niet een beetje verwaarloosd voelde, nu ik de ‘overgave aan de kosmos’ had ontdekt. Ik besloot haar een beetje in de gaten te houden en tot mijn blijdschap vond ik het kind in mij vanochtend vroeg terug.

Ik was bang wakker geworden met nare droombeelden op mijn netvlies en een wee gevoel in mijn buik.
Ik besloot, in plaats van die gevoelens maar snel te vergeten onder het motto ‘het is maar een droom’, contact te zoeken met het meisje in mij die dit nare gevoel in haar buik zo goed kent.

Ik zag haar al snel vóór mij. Een donkerharig meisje. Lief, bewegelijk en compact tegelijkertijd, klein en zó kwetsbaar. Pff, ik voel het weer als ik aan haar denk. Ik knielde naast haar neer en nodigde haar uit in mijn armen. Ik voelde alleen maar dat ik bij haar wilde zijn, haar wilde laten merken dat ik er voor haar was.
Ik wilde haar verdriet en angst niet oplossen, dat voelde heel rustig eigenlijk, en ik wist ook dat ze dat niet van me nodig had. Ze had er genoeg aan dat ik bij haar was, haar zag en begreep en aanvoelde. De troost en steun die daar vanuit ging was voor haar helemaal voldoende om zich veilig te voelen. Niet meer eenzaam met haar pijn.

Na deze ‘oefening’ ervoer ik een rust die groter was dan ik ooit eerder had gevoeld, als ik het meisje in mijzelf opzocht. En ik besefte dat mijn oefeningen in overgave mij nu helpen om gewoon alleen maar aanwezig te zijn bij het kind in mij. Zonder oplossing, gewoon tot steun. Ze is niet alleen en ze voelt zich gedragen, door een grote, liefdevolle bron, zo veel groter dan zijzelf, daar kan zij zich volledig aan overgeven.

Cornelie Spijkerboer

Vaak hoor je mensen zeggen: “dat moet ik loslaten”. Bijvoorbeeld hun onvervulde kinderwens of een verloren liefde. Of ‘gewoon’ dat ze geen controle hebben over de toekomst.

Voor mij werkt dat niet zo. Ik kom er keer op keer opnieuw achter dat er eerst iets anders nodig is, voor ik los kan laten.
Ik hoorde ooit zeggen: “Je kan pas loslaten als je het eerst hebt vastgepakt”. Ja, logisch vond ik dat.
Maar nu begin ik ook echt te ‘vatten’ wat daar mee werd bedoeld.
Ik merk dat ik eigenlijk altijd wel een oordeel had over het verlangen dat ik niet kon krijgen. Als ik er aan vast zou houden, kom ik niet verder, dacht ik dan.

Maar nu besef ik dat wat mij vasthoudt, niet het verlangen zelf is maar mijn oordeel erover. Tja, dat is nogal een andere kijk erop. Het is juist belangrijk eerst het verlangen volledig te accepteren, dat ik werkelijk mag verlangen naar een kind, naar mijn verloren liefde of naar controle over de toekomst. Dat dat niet fout of ‘onspiritueel’ is. Tjonge, wat een bevrijding.

En wat nog bevrijdender is, is dat ik dan besef dat ik in dit aardse leven dat verlangen niet vervuld ga krijgen, en dat ik het dan maar beter over kan geven aan de kosmos, aan god of aan de bron van liefde. ‘Daar weten ze er wel raad mee’.
En dát is voor mij dan loslaten. Ik laat los dat ik het zelf kan regelen, het verlangen kan fixen, maar het verlangen mag er wel helemaal zijn…
Zo, hier ga ik nog een tijdje op kouwen.

Cornélie Spijkerboer

Column

Tja, waar zou de column dit keer over gaan.
Ik kan kiezen uit tè veel onderwerpen die me bezig houden: Mijn controle drift, waardoor ik ‘s nachts onbewust zo gespannen ben dat ik ‘s ochtends met gebalde vuisten wakker wordt 🤭.

Of mijn ‘ding’ met autoriteit; dat ik zo vaak mijn oren laat hangen naar wat de buitenwereld vindt, in plaats van wat ik zelf vind of wil. Of mijn mijmeringen over het verschil tussen relatie en verbinding, waarbij ik ervaar dat ik ook kan verbinden zónder dat er sprake is van een relatie met een ander.

Dit laatste moet ik toelichten denk ik.
Door de lockdown, het videobellen maar nog veel meer door de twee opstellingen die ik de laatste week gaf, heb ik hele nieuwe ervaringen opgedaan met ‘verbinden’.
 
Verbinding, met een ander mens, gaat over dit moment, het NU. Het is een punt op de tijdslijn, we ZIJN nu in verbinding.
In een relatie, met mijn partner, maar ook met een cliënt of met de kassière, gaat het ook over het verleden en de toekomst. Die geven de relatie lading: verwachtingen, angsten, en dergelijke.
 
Nu heb ik net mijn opstellingen opleiding afgerond en ontving dus afgelopen week twee cliënten voor een opstelling. Ik kende ze niet en daarna zou ik ze ook niet meer zien, het waren eenmalige sessies. Heel erg in het Nu dus. Maar belangrijker nog is dat we in een opstelling werken met informatie die, intuïtief, in het Nu, ervaren wordt.
 
Wow, wat een fijne ervaring toch telkens, om echt in het moment, met heel je wezen, te ervaren wat zich aandient, onbevooroordeeld. Voor de cliënt natuurlijk, maar ook voor mij!
 
Cornélie Spijkerboer