Inspiratie-gespetter

Iemand kenschetste mij eens als een Jantje lacht, Jantje huilt. En ja, dat herken ik natuurlijk wel. Heftige ups en downs, dat ben ik. Maar dat ik dat nu in mijzelf waardeer? Nee, er zit nog veel oordeel op. Van oudsher voel ik dat ik dan lastig ben.

Voor deze column ga ik de tekening ‘readen’, dat wil zeggen intuïtief lezen:
Ik tekende bijgaand beeld precies zoals ik het voor ogen had. Op zich al bijzonder vind je niet? Meestal krijg je niet op papier wat je voor ogen ziet… Zo binnen zo buiten dus, stroom, vrije stroom..

Na de tekening schreef ik wat woorden: inspiratie, levensvreugde, verlangen, ontwikkeling en spirit… Blijkbaar wilde ik, dat wat er in de tekening zat nog even onderstrepen, nóg duidelijker maken. Alsof dat al niet duidelijk was :-). Een stevige drive dus om me uit te drukken…Ja, dat past wel bij de tekening op zich. De uitdrukking knalt er vanaf!

Dan de tekening zelf..
Kleur, veel kleur, en veel energie. Energie naar boven, vuurwerk, knallend, maar ook energie in flow, in de onderlaag, etekend in lemniscaatlijnen, golvend.
Het vuurwerk, naar buiten gericht, knalt uit de golven, die ondanks de meer verstilde beweging toch ook volop kleur en wilde beweging is.
Het vuurwerk ontspruit dus uit de flow, de flow is de voedingsbodem voor het knallen.
Interessant! Ik heb altijd een idee (oordeel) dat flow tot rustige beweging leidt en niet zo knalt. Maar… dat past helemaal niet bij mij, zo schreef ik al in het begin.

Het oordeel komt dus tweemaal langs en ik voel, door het pure plezier van de tekening dat ik het oordeel mag gaan heroverwegen..

Ik kijk weer naar de tekening en zie de goudkleurige slinger om de vuurpijlen heen. Bij het tekenen had ik het gevoel de tekening te verpesten. ,,Bah, wat een rare beperkende rand om het vuurwerk’’, dacht ik. Gaat die erover dat ik niet te veel moet knallen, want ‘wat zullen de mensen wel denken’?
Ik sta weer stil en kijk, en dan vallen de gele sterretjes me op. Hé, niet eerder gezien tijdens deze reading!.. Zijn dat sterretjes die toch wel spetteren, ook buiten de beperkende rand, maar dan wat ingetogener? Alsof die wél mogen?
Ja, nu voel ik iets in mijn buik, een onrust, en in mijn keel, wat afgeknepen… Dat betekent dat die raak is.. ik sta hier even bij stil en voel..

Ik kijk weer en zie opnieuw de woorden, en mijn oog valt op het woord Verlangen. Ohh ja, nu is het wel duidelijk denk ik. Mijn verlangen om te knallen, niet ‘rustig’ zen-achtig flowen, daarmee knijp ik mijzelf af, maar knallen, met de nodige schokeffecten (Ow, echt? Ja, die horen bij vuurwerk. Hûh, eng hoor, om daar voor te gaan staan.)
Daar mag en ‘moet’ ik dus voor gaan staan. Die knallen komen uit míjn flow, uit mijn diepe inspiratie. Mijn oordeel en wereldbeeld over hoe flow eruit zou moeten zien, rustig, kabbelend, in balans, mag dus bij de prullenbak. Toch is het schuitje op de tekening ook in balans, maar dan op wilde baren. Ach, deze woorden raken me.. in mijn keel, borst en hart. Een bruisend gevoel van willen uiten. Kort maar krachtig en dan vloeit het af. Het is helder.

Cornélie Spijkerboer