Ik kreeg opeens een heel concreet beeld voor ogen toen ik over deze uitdrukking nadacht. Trek het je niet aan, trek de jas niet aan.
Als iemand mij iets verwijt of ergens over klaagt bij mij, dan kan ik kiezen of ik het me aantrek…. Trek ik de jas aan die me wordt aangereikt?
Zo ja, dan hangt de jas zwaar om mijn schouders en ik moet de last ervan dragen. Ik neem de last op me, kan je ook zeggen.
Als ik, in plaats daarvan, de jas niet aantrek, niet aanneem als hij me wordt aangereikt, kan ik nog wel meevoelen met de zwaarte die hij veroorzaakt om de schouders van de ander.
Ik kan me inleven in het gewicht die het voor de ander moet hebben, maar ik blijf zelf onbelast. Ik wordt niet boos of chagrijnig of bang van de zwaarte van de jas. Ik hoef ook niet boos te worden op de ander dat die mij de jas aangereikt heeft, of bang.
Ik kan dus veel rustiger blijven beschouwen en daarmee helderder reageren. Kortom, ik kan het verwijt of de klacht zuiverder bij de ander laten!
Ik besef hoe symbolisch het is als ik mijn cliënten, bij het afscheid, in hun jas help.
Cornélie Spijkerboer