‘Stap voor stap’, dat hoor ik mijzelf vaak zeggen de
laatste weken.
Mijn leven is op het moment een rollercoaster van
intense gebeurtenissen en processen. Man vervroegd
met pensioen met gezondheidsklachten die ons om de
oren slaan; ik 60 geworden met juist het gevoel dat ik
aan mijn derde leven begin (wat een energie,
levenslust en inspiratie komt er vrij!); afscheid van
mijn prachtige oude buitentuin en nieuw begin in mijn
kersvers omgespitte volkstuin; nieuwe opleiding en
diepteduik in mijn vakontwikkeling… Kortom, hollen
en stilstaan, niet weten en plannen maken, angst en
vertrouwen.
In alle spannendheid, leuk en niet leuk, voel ik mijn bonkend hart en stel mijzelf de
vraag ‘is dit erg, ga ik te hard, is het niet te veel, kan ik het nog aan?’ Ik geef ook
deze vraag maar over in en aan het niet weten en ik besef opeens dat er iets zit
tussen controle en overgave. En dat is ‘de stap’. De eerstvolgende stap kan ik
overzien en zetten. Verder overzie ik het niet.
Het gekke is dat ik er toch ook rustig onder ben, ondanks het bonkend hart. En ik
besef dat de rust te maken heeft met overgave. Het is zoals het is, ik heb niet meer
invloed dan ik heb en dat is weinig, alleen over de eerstvolgende stap.
Zo zeg, dat is even wennen! Ik ben toch echt wel een controletype en sta versteld
van mijn overgave aan de chaos. Soms denk ik: ‘Dit gaat niet goed, ons
huishouden verzand in chaos, help!’ Maar in een helder moment besefte ik ook:
‘Nee, dit is geen chaos, dit is leven in het moment. Geef je maar over, het is veilig,
veiliger misschien wel dan te proberen controle te houden over dingen (in de
toekomst), wat immers helemaal niet kan!’ Oké, goed plan, ga ik doen.