“Ja ja, wat nou heilig”, hoor ik je al zeggen. Of eigenlijk hoor ik een oude echo uit het verleden, dus weg met dat stemmetje ;-). Ik begin opnieuw. Heilig dus, ja, in de zin van kostbaar, zo kostbaar omdat het om het authentieke in ons gaat.
Ik kan nu stukken van mijzelf herwaarderen die ik eerder beschamend vond. Mijn passie, mijn emotionaliteit, mijn behoefte aan mijn eigen tijd, ruimte en tempo. Allemaal dingen die ik als kind en jonge vrouw als gebreken zag. Nu ik ouder wordt, kan ik hierin mijn pure, authentieke zelf zien. Ik leer mijzelf steeds beter kennen en weet: dit ben ik!
Oké, ik kan doordraven in die passie en in die emoties en soms heb ik ruimte nodig omdat ik te hard van stapel ben gelopen. Dan zit ik in een valkuil die mij uit mijn evenwicht, uit mijn kern, mijn eigenheid haalt. Maar de passie, emoties en eigen ruimtebehoefte zijn ten diepste ‘mij’. In die ruimte-behoefte vínd ik mij.
En hoe mooi die ‘mij’ is, leer ik elke dag beter. Met dat ik mijn oordeel erover loslaat, waardeer ik het meer. Het doet me denken aan het kernkwadrant van Ofman, een oude training-tool die nooit verloren lijkt te gaan. Ook daarin is het zo waardevol om, naast het mogen ontwikkelen van de uitdaging (met de nadruk op mógen, dat wil zeggen, jezelf ten diepste toestemming geven, daar waar je als kind bang bent geworden voor deze kwaliteit in jezelf) ook je kernkwaliteit weer te gaan herwaarderen. We keuren deze vaak in onszelf af omdat we last hebben van het ‘teveel’ ervan, de valkuil. Zoals wanneer ik doordraaf bijvoorbeeld. En dit afkeuren is zó zonde omdat we daarmee onze authenticiteit, het heilige Kind in ons, (met het badwater) weggooien.
Cornélie Spijkerboer