Knutselen… of creëren. In de titel zit al een heel verhaal verborgen. En het is, zo weet ik al wel, zinvol om de verhalen die we onszelf vertellen, onder de loep te nemen. In dit geval mijn verhaal dat knutselen, wat ik altijd graag doe, niet echt zinvol is. Het is leuk als hobby maar niet iets om echt serieus te nemen want ‘je kon er je brood niet mee verdienen’.
Dat leerde ik al vroeg. Je brood verdienen doe je met hoofdwerk, althans in ons gezin, want daar maak je de meeste kans mee in het leven… Maar of dat hoofdwerk zinvol was, daar hadden we het thuis niet echt over. Ja, maatschappelijk zinvol, dat wel, maar persoonlijk of spiritueel?
Laatst was ik aan het knutselen. En zo vaak wanneer ik aan het ‘maken’ ben, een nieuwe tuin of een nieuw vliegengordijn zoals nu, dan voel ik me licht, vol energie en levend. Maar zodra ik ermee stop, bekruipt me een sterk gevoel van zinloosheid. De lichtheid ervan voelt zinloos, want het is maar een creatieve bezigheid… Beetje buiten spelen tussen het serieuze, echte (levens)werk door.
En opeens kwam de gedachte in me op: Zou ik daarom zoveel moeite hebben om het leven licht te leven? Omdat de zin in het lichte, althans in mijn verhaal, ontbreekt?
En ik besef en voel dat ik hier een sleutel in handen heb om nieuwe zin te vinden. Levenszin die ik al een tijdje zoek. Het ligt gewoon voor mijn neus, ik sta er midden in. Elke keer als ik aan het creëren ben, en dat is juist veel de laatste tijd! Als ik iets aan het maken ben dan ben ik zo gelukkig en in flow, dat kan alleen maar liefde zijn die stroomt en zich uitbreidt.
Ik schrijf dit nu nog als een idee, een inzicht waar ik warm van wordt. En ik vraag aan de kosmos, aan de liefde, om mij te helpen deze zin in het lichte ook echt te gaan voelen. Ik kan niet wachten!