Gisteren hadden we een zoommeeting met ‘de vrienden van Hans’. Een groep zeer nauw betrokken vrienden en familie die de extra zorgbehoefte voor Hans gaan invullen. Een intensieve klus, die iedereen met zoveel liefde en toewijding op zich wil nemen, daar zijn Hans en ik nog steeds stil van.
Nu vroeg iemand mij wat mijn behoefte was tijdens zo’n zorgdag. Daar had ik natuurlijk al heel lang over nagedacht en mee geworsteld, want ja, was dat nu wel écht nodig, kon ik het niet toch wel zelf, als ik maar…
Maar ik hoorde mij heel rustig uitleggen hoe ik elke dag mijn antennes volledig op Hans en zijn zorgbehoefte gericht heb en dat ik dat niet meer volhoud. Ik heb iemand nodig die die antennes af en toe overneemt.
Nu zijn die ‘antennes’ iets wat ik al mijn hele leven doe, en velen zullen dat herkennen. Antennes ’te veel’ aan hebben staan, gericht op de ander, waardoor je niet voldoende ‘bij jezelf’ kunt blijven. Het is uitputtend en vervreemdend en over het algemeen ongelukkig makend. Ik ben mij hier door de jaren heen steeds bewuster van geworden en zoek ook al die tijd naar manieren om ermee om te leren gaan.
Mijzelf als boom visualiseren met mijn wortels stevig in de grond, mij mijn grond-recht toe-eigenend, of leren Positie in te nemen, voor ik mij Verbind met de ander. Tal van manieren om ‘dicht bij jezelf te blijven’.
En ik vond (en vind) dat ik daar zelf verantwoordelijk voor ben. Ik stap uit mij eigen as, zoals ik dat vaak noem, en heb daarin te leren beter in mijn as te blijven, of in ieder geval steeds weer terug te keren in mijn as.
Nu leer ik de laatste tijd ook in hoog tempo om om hulp te vragen, én om die hulp ook te ontvangen.
En gisteren hoorde ik mijzelf dus dit antwoord geven: “Ik zoek mensen die mijn antennes even van mij willen overnemen.” Op zich dus geen onverwachte vraag, ik leer immers goed om hulp te vragen, maar wat wel onverwacht was, was dat ik het vroeg zonder de gedachte dat ik dit eigenlijk zelf zou moeten kunnen oplossen, door minder mijn antennes uit te zetten. Nee, ik vroeg het gewoon en omdat ik er geen schuldgevoel bij had, kon ik de behoefte ook heel helder en eenduiding overbrengen. En konden we spijkers met koppen slaan.
Wat ik hierin weer opnieuw bevestigd kreeg was dat als ik simpelweg sta voor mijn behoefte (Positie inneem, vanuit Verbinding met mijn eigen behoefte) het leven zo veel simpeler wordt, mijn behoefte veel beter wordt gehoord en ook vaker wordt vervuld. Zonder te hoeven pleiten, zeuren of manipuleren. Wat een rust, wat een helderheid én ook nog eens zelfrespect, leveren dit op.