Ik heb een aantal donkere weken achter de rug. Ik was ziek en voelde me doodmoe en daar doe ik het nooit goed op. Ik voel me dan kwetsbaar en onveilig in mijn bestaan. Ik ben bang dat ik het niet red. Leven.
| Nu sprak ik hier met mijn broer over en we deelden de ervaring dat we zo druk bezig zijn met leven, vanuit een soort moeten, omdat we anders denken de verbinding missen. Met het leven, met de mensen om ons heen. Maar afgelopen zomer heb ik ervaren dat ik, ook zonder al die activiteit, juist heel erg in verbinding ben. Met mijzelf wel te verstaan. En als ik met mijzelf verbonden ben, ben ik vanzelf verbonden met de ander, met het leven. Ik hoef daar dus niets voor te doen. Blijkbaar was ik die moeiteloze verbinding toch weer kwijt geraakt en werd ik dus ziek. En voelde me kwetsbaar en onveilig. Ik bracht deze ervaring in bij een opstelling die ik in het kader van mijn opleiding deed. Ik werd – niet voor de eerst keer – geconfronteerd met mijn moeder, inmiddels alweer ruim 30 jaar overleden en tot mijn verrassing werd mij gevraagd haar los te laten, haar te laten gaan. Alsof ik haar nog hier op aarde vasthield, zo voelde het. Daarna werd ik uitgenodigd om te zeggen: ,,Ik leef”. Dit verraste en ontroerde me. Alsof ik, uit een soort loyaliteit, of vanuit de symbiotische relatie die ik met haar had, toen een beetje met haar mee was gestorven. Dat vond ik wel schokkend. Zonder precies te begrijpen wat er allemaal in de opstelling gebeurde – ik voelde ook nog een parallel met mijn rouw om Hans – was de vermoeidheid op slag verdwenen. Wat is dit intuïtieve werk toch wonderbaarlijk! En ik voel hoe Hans vanaf de zijlijn meegeniet. Heerlijk om zijn nabijheid weer te kunnen voelen. Ja, zo ging dat toch met verbinding? foto pixabay: alba1070 |