Ik loop weg voor de leegte. Naar mijn tuin of iets gezelligs met vriendinnen ofzo.
Hans zei het al de laatste periode: “Je loopt weg.” “Ja” zei ik, “dat klopt” en dacht: Ik kan niet anders.
Nu besef ik: Ik kan wel anders, want ik heb het afgelopen jaar gemerkt hoe heilzaam de leegte eigenlijk is.
Waar ik zo bang ben om de verbinding niet meer te voelen, in de leegte, heb ik gemerkt dat ik me in die leegte juist heel verbonden voel. Niet zozeer verbonden met een andere persoon maar meer met… ja met wat? Met mijzelf, mijn kern, die hele boel zonder naam.
Nu ik me dat herinner, ben ik ook niet meer bang om uit de vluchtmodus te stappen. Alleen is die modus als een soort diesel. Die krijg je niet zomaar tot stilstand. Uit een soort adrenaline denk ik.
Maar daar vraag ik dan hulp bij van diezelfde woordeloosheid. Spirit, de kosmos, de universele liefde of God.
Bij deze.