Het is net drie jaar geleden dat wij bij ons halfjaarlijks bezoekje aan de tandarts werden opgeschrikt door de telefoon. Nou ja, opgeschrikt, dat viel wel mee. Eigenlijk zaten we op hete kolen. We hadden de tandarts ingelicht, zodat we direct uit onze behandelstoel zouden kunnen opspringen om het mobieltje uit te klappen. Het was 20 juni 2006 en we wachtten op de geboorte van ons eerste kleinkind.
Ik weet niet wat meer indruk maakt, ouder worden of grootouder. Ik weet dat niet omdat ik het ouderschap nooit heb mogen smaken. En toch nu Oma, hoe kan dat.
Het begon zo’n 11 jaar geleden, toen ik Hans leerde kennen, mijn echtgenoot, nu alweer 10 jaar. En met deze nieuwe liefde kwamen er ook twee kinderen in mijn leven. Jongvolwassen al, maar toch.
Ik zal het nooit vergeten, ik moest er aan geloven. De eerste kennismaking met Matthijs en zijn geliefde Marieke. (Marjolein zat ver weg in Frankrijk, dus dat zou nog even duren.) Ik was vreselijk zenuwachtig, het voelde alsof ik gekeurd ging worden door mijn a.s. schoonouders, of ik wel goed genoeg zou zijn voor hun zoon. En of ik wel een blijvertje was, want anders kon ik direct rechtsomkeer maken. Zo wás het natuurlijk niet, maar zo vóelde het wel.
En acht jaar later dus, terwijl wij in de tandartsstoel lagen, werd Julia geboren. Haar tweede naam hielden de ouders nog even voor zich totdat alle Oma’s (vier maar liefst) rond haar wiegje stonden. Jeannelie, een prachtige mix van de namen van die vier. Als ik al twijfelde aan mijn recht op de felbegeerde Oma-titel, de bloedband ontbrak immers, dan wist ik het nu zeker. Ik werd écht Oma. Geboorte en doop, in één adem.
Cornélie Spijkerboer