Ik vind regelmatig een klein vederlicht veertje. Meestal omdat er eentje uit mijn telefoonhoesje valt. Ik spaar ze namelijk.
Ik spaar ze omdat ze symbool staan voor de lichtheid die ik altijd zoek en steeds weer kwijt raak aan mijn oude patronen die in zwaarte gebakken zijn.
Maar de week voor pasen vond ik de lichtheid weer. Ik had heerlijk gezongen bij de stembevrijding in ons plaatselijke klooster, gevolgd door een driedaagse retraite in eigen volkstuin, inclusief healing van een vriendin.
Wat er gebeurde was heel bijzonder.
Na de zangavond, met als thema ‘vind het licht in jezelf’, voelde ik me daadwerkelijk een stuk lichter. Ik had weer zin om leuke, lichte dingen te gaan doen en maakte me tot mijn verrassing helemaal niet druk of ik Hans daar niet mee tekort zou doen. Sterker nog, ik besefte opeens heel helder dat ik het schuldgevoel naar Hans eigenlijk leek te gebruiken om mijzelf te verontschuldigen: “Ik ga me toch niet licht en vrolijk voelen terwijl Hans zielig zit te verpieteren in een tehuis. Dat zou nog eens in en in slecht zijn.” Nee, dan is een schuldgevoel veiliger. Hmmm, bekend thema…
En in de healing werd hier verder op voortgeborduurd.
Waar ik als peutertje voor mijn verdrietige moeder ging zorgen, dat “móest”, doe ik datzelfde nu nog steeds bij Hans. En omdat ik nu niet meer voor hem kán zorgen, blijft een diep schuldgevoel over.
Toen dit in de healing benoemd werd, heb ik mijn zere schouder ontslagen van haar signalerende (pijn)taak.
De boodschap was duidelijk geworden en ik heb mijn schouder haar vleugels teruggegeven. Vleugels waarvan ik inmiddels voel, weet, dat die natuurlijker zijn dan de pijnlijke verkramping waar ik al vier maanden last van heb.
Dus nu zeg ik, steeds als mijn schouder zeer gaat doen: “Je mag je vleugels uitslaan, toe maar, ontspan maar en voel je vrij.” Ik spreek mijn schouder daarin heel bewust toe en elke keer voel ik hem ontspannen en de pijn gewoon wegtrekken.
Wonderbaarlijk hoe sterk ons eigen helingsvermogen toch is.
Inmiddels zijn we een week verder en heb ik ook de zwaarte weer gevoeld. Verdriet over het afscheid van Hans, die een dagje thuis was, en paniek over een onbegrijpelijk computer-ding. Het meeste verdriet deed het idee dat ik zat te stressen en paniekeren, terwijl Hans fijn thuis was en ik wilde genieten van de quality time. Ach… en ook daarin lijk ik op mijn moeder zag ik. Die kon ook haar eigen feestje zo verstieren. Ik begreep dat toen niet. Maar nu snap ik het. En ik kan mild naar haar en naar mezelf kijken.
En gelukkig waren daar Hans zijn troostende armen: “Ik kan je alleen maar vasthouden”, zo zei hij. Zijn woordvinding gaat verder achteruit, zo ervaart hij. Maar zijn warmte voel ik des te beter.
En vandaag, maandag, voel ik dat de zwaarte en de lichtheid er beiden mogen zijn. Zoals mijn nicht mij altijd weer herinnert, maar wat ik moeilijk vind te aanvaarden omdat de zwaarte vaak zo zwart is (dat scheelt maar een letter). En toch geeft het nu een soort rust. Misschien is dat be-rusting. Een woord dat me tot nu toe eigenlijk weinig zei. Wellicht gaat dat nu veranderen, ik ben benieuwd.