Ik weet niet meer van wie deze uitspraak komt en hoe die bedoeld is maar hij blijft oppoppen, dus.. dan is dat de titel van deze column.
Ik heb net mijn driejarige mediumopleiding afgerond en wat een plezier en groei heb ik daarin meegemaakt. Maar het was ook een intense periode. Ook omdat de opleiding samen viel met Hans zijn ziekte en sterven.
Ik heb wonderlijke dingen meegemaakt. Ik schreef al eerder over hoe Hans ‘doorkwam’ in mediumcontacten en hoe troostend dat was. Ik voel zijn aanwezigheid eigenlijk elk moment. Naast het verdriet om het proces van aftakeling van de afgelopen jaren.
Wat ik de afgelopen weken sterk ervaar is dat Hans ook ‘door mij heen’ werkt. Niet dat ik Hans zijn stem hoor die me vertelt wat ik moet doen of zeggen maar ik voel een innerlijke kracht, waarvan ik verrast ben dat ik die in mij heb, zo krachtig, zo ongefilterd, zo ondubbelzinnig als waar voelend. Ik merk dat in mijn privé, daar schreef ik al eerder over, maar nu ook in mijn werk. Eigenlijk sinds ik dat weer heb opgepakt na Hans’ overlijden.
Mijn twijfels, of ik het wel goed doe, maken steeds meer plaats voor vertrouwen dat ik goed ben zoals ik ben. En waar ik eerder in mijn leven mij sterk liet leiden door de autoriteit buiten mij, en daar hoorde Hans ook bij, voel ik nu meer vertrouwen op de autoriteit in mij en een blijvend verlangen om daar in te groeien.
Een groot verschil tussen die twee is dat ik, als ik leun op de autoriteit buiten mij, ik in mijn hoofd ga zitten en van daaruit – hard werkend – probeer te handelen naar die autoriteit. (Zo heb ik dat als klein meisje aangeleerd.) Maar leun ik op de autoriteit in mij, dan gaat het moeiteloos en vol vertrouwen. Die innerlijke wijsheid is veel groter dan wat er in mijn hoofd zit. Die wijsheid zit ook in mijn hart en in mijn buik en eigenlijk is er geen grens tussen mijn innerlijke wijsheid en de wijsheid die veel groter is dan ‘mij’. Ik voel dan ook vaak mijn hart vergroten, alsof hij te groot is voor mijn lijf, en samensmelt met de liefde die in en om ons heen is.
Ik merk aan de – vaak pijnlijke – intensiteit van mijn verlangen om op die innerlijke wijsheid te vertrouwen, de diepte van het trauma van toen ik het heb afgeleerd. Maar die intensiteit drijft mij ook voort op mijn pad, steeds maar door en door om te groeien in dat vertrouwen. En de blijdschap als ik merk dát ik weer ben gegroeid is navenant intens!
Het mooie is bij dit alles dat ik Hans zijn invloed, zijn kracht niet bij het vuilnis heb gezet maar dat ik merk dat deze nu meer dóór mij heen helpt. Niet meer zo persoonlijk, “hé dit is Hans”, maar als deel van die eenheidskracht. Zo blijft hij mij steunen, ook vanaf de andere kant.