Ik maak een intuïtieve tekening, een mandala.
Pas als hij af is neem ik afstand en ga kijken en voelen en ‘readen’ wat de tekening mij zegt.
Ik zie eerst (rood) aarding, centreren; centreren in de aardse kracht.
(Aarde staat ook voor het vrouwelijke.)
Ik zie dan de hartsenergie (groen) fijntjes maar doelgericht en vastbesloten binnendringen in de aardse bloem, als een zaadje, fijngebouwd, met veren om zich op de wind mee te laten stromen, naar zijn/haar bestemming…
De veertjes hebben een geel aura, een gele lichtbol om zich heen, mysterieus. De lichtbol weerhoudt de veertjes om echt in de bloem binnen te dringen, zet de veertjes klem tussen de bloembladeren.
De gele bol staat ook voor de zon, de mannelijke kracht. Past mooi bij de zaadjes die binnen willen dringen.
Ik voel frustratie dat de groene zaadjes niet verder kunnen. Ze zijn er bijna en blijven hangen in het luchtledige. Ze treffen geen doel.
Ik voel dat dit de sterkste emotie is op dit moment.
Duiding:
Ik vraag mij af: Welk zaadje treft in mijn leven geen doel, en frustreert?
Het valt me op dat ik direct ‘de vinger wijs’ naar mijzelf. Dat is jammer, én bekend: “wat doe ik niet goed?”
Dus ik herformuleer:
Vraag: Ik wil graag een liefdevolle boodschap in de tekening ervaren, maar zonder de blokkade die ik zie te ontkennen.
Intuïtief antwoord: Ga maar naar de blokkade toe…
Vraag: Gele ballen (die blokkeren) wat is jullie missie?
Antw: De zaadjes op hun plek houden, ingeklemd tussen de bladeren van de bloem.
Vraag: Is het dan niet de bedoeling dat de zaadjes naar binnen zouden gaan?
Antw: Ja, voor de hand liggende vraag. Dat kan zeker zo zijn maar het gebeurt niet, en dat heeft een reden. Zo moet het dus zijn, niets gebeurt voor niets.
Door dit antwoord wordt mijn ervaring bij de tekening anders, het wordt verwachtingsvol, de zaadjes trillend in de lucht, in het licht, alsof ze straks, door de kracht van het licht, afgeschoten kunnen worden.
Zo is het licht een hele mooie metafoor die uitnodigt te wachten op het moois dat straks gaat gebeuren.
Nog eens overlezend wat ik heb opgeschreven, voel ik dat ik wacht, mijn harts-energie (en/of mannelijke energie) wacht, om binnengelaten te worden in mijn aardse, vrouwelijke zijn, maar het is nu nog niet de tijd.
Wow, dit raakt me en verzacht me. Ik voelde zoveel frustratie en angst de laatste tijd, dat ik vastzit in zorgen en somberheid. Ik wil daar uit!!! Ik wil de Liefde weer voelen stromen, die vol van vertrouwen is.
Nu voel ik, sterker dan de frustratie, het verwachtingsvolle en het wachten op de kracht die straks vrij gaat komen.
Nou, daar wil ik wel op wachten. dat geeft moed.
Cornélie Spijkerboer