Jaren geleden werkte ik met een cliënt die moeite had met zijn relatie. Zijn vrouw was ziek geworden en zij was daardoor als mens erg veranderd. Mijn cliënt had hier grote moeite mee en vroeg mijn hulp om zijn vrouw weer de oude te laten worden.
Ik heb hem toen uitgelegd dat ik dat niet kon maar dat ik wel met hem wilde werken aan het rouwen om en het accepteren van de veranderende situatie. Laatst sprak ik opnieuw iemand met een vergelijkbare ervaring en ik moest denken aan die man van toen. Maar nu resoneerde het verhaal meer mee in mezelf. In mijn eigen ervaringen én in mijn gegroeide kennis over partnerproblematiek. Als je partner ziek wordt gooit die ziekte natuurlijk roet in het eten en dat vraagt om rouw. Maar daarnaast is het belangrijk om eventuele irreële verwachtingen te onderzoeken. We spraken over illusies in relaties, dat die vaak met oude kindbehoeftes te maken hebben en dat we die op moeten durven geven om weer volop lief te kunnen hebben. Ik vertelde in het gesprek over mijn illusie dat mijn partner de zorg voor het leven van mij zou overnemen.
Ik besef nu dat dit een illusie is en dat ik een oude kindbehoefte op mijn partner heb geprojecteerd. Natuurlijk kan mijn lief het leven niet voor mij dragen en natuurlijk kan ik dat inmiddels zelf heel goed. Ik vertelde vervolgens dat ik, op het moment dat ik deze illusies naar mijn partner losliet, ik hem weer kon zien in zijn pure schoonheid, de schoonheid waar ik zo verliefd op was geworden. De schoonheid van wie hij werkelijk is dus, zonder overdekking van mijn beeld van wie of wat hij zou moeten zijn. Wil je er meer over lezen? ‘Noodzakelijk Verlies’ door Judith Viorst. Uitg. Anthos Baarn ISBN 90-6074-263-X
Cornélie Spijkerboer